Urodzeni PO 1991

[MsFahrenheit]

Otóż, ten temat powstał, by osoby urodzone po 1991 roku, mogły opowiedzieć co sądzą o Freddiem i o jego odejściu. I jak się czują z tym, że urodzili się po jego śmierci.
Powstał również dlatego, bo na tym forum spotkałam się z twierdzeniem, że "jak można tęsknić za czymś, czego się nie miało". Otóż, zdziwię was, MOŻNA!
"Ale jak to?!" zapytacie?
A tak to, że urodziłam się prawie 4 lata po jego śmierci, 20 października 1995 roku. I owszem, o Queen i Freddiem dowiedziałam się we wrześniu ubiegłego roku. Może i nie jestem prawdziwym, wieloletnim fanem, ale kocham to całym sercem. Jak można kochać kogoś, kogo już nie było na świecie jak się urodziłaś? Można, można nawet za taką osobą płakać, żałować że się nie urodziło wcześniej, że się nie ma nawet żadnych wspomnień związanych z jego życiem i z jego śmiercią. I to można tęsknić bardziej, niż osoba która wtedy była tego świadoma. Pamiętam 18 listopada 2011, nie spałam, z tęsknoty płakałam pół nocy, na drugi dzień miałam tak zapuchnięte oczy, że moja mama myślała, że mam na coś uczulenie. Dużo razy płakałam, byłam smutna, bo go już nie ma, bo jak on żył to ja nawet nie istniałam, jak już to byłam tylko gametą żeńską i męską. Wiem to obrzydliwe, ale taka jest prawda. Strasznie cierpię. Jak oglądam Montreal to zwykle na "Somebody to love" zapominam, że on nie żyje. A na "Save me" nagle mi się przypomina, że on nie żyje, że nigdy go nie zobaczę, że on już nie istnieje. I płaczę. Może i jestem płaczliwa, naiwna, dziecinna i pretensjonalna, ale taka po prostu jestem. Stwierdzenie, że nie można tęsknić za kimś kogo się nie znało, jest głupie. Bo nie mogła bym tęsknić za swoim dziadkiem, który umarł dwa miesiące po tym jak się urodziłam. Takie myślenie jest głupie. Ale jest mi naprawdę przykro, jak ktoś sugeruje, że nie mogę tęsknić za Freddiem, bo nie było mnie na świecie jak on żył. Chciała bym, bardzo bym chciała mieć jakiekolwiek wspomnienia z 24 listopada 1991. Ale niestety, bo moi rodzice nawet nie byli małżeństwem. Płakanie "bo on nie żyje" jest podobne do tego, jak się opłakuje śmierć bohaterów fikcyjnych. Po przeczytaniu Wiedźmina dłuugo płakałam. I miałam psychiczną żałobę. Po przeczytaniu Harrego Potera też płakałam. I po Trylogii Husyckiej. O jego śmierci dowiaduję się tylko z biografii,książek, więc on dla mnie też może być bohaterem fikcyjnym, którego śmierć trzeba opłakać. Może i za bardzo to przeżywam, ale naprawdę za nim tęsknię.
Jak kogoś uraziłam to przepraszam. Ale niektórzy tez powinni uważać na to, co mówią bo mogą kogoś urazić. Ja osobiście poczułam się dotknięta i się ostro wnerwiłam.


Edit:
Ja siedzę i się zastanawiam: CO TO ZA SMĘTY, do jasnej cholery!? To nie byłam ja, miałam ciężką sytuację psychiczną i musiałam się wyładować, WYBACZCIE BŁAGAM, i nie uważajcie mnie za jakąś zołzę czy inny wytwór w tym stylu :< Owszem, jestem "Człowiek-fontanna". I jestem uświadomiona, co znaczy tęsknić, bo mi moja kochana kotka zdechła, na wakacjach jeszcze i TĘSKNIĘ DO KUR** NĘDZY ZA NIĄ! Wybaczcie, nie zgadzam się z tym co tu napisałam i w dalszych postach. Ale jakby co to z tymi duchami itp. to prawda o.0 Naprawdę, wolała bym żeby tego nie było. I żeby ten temat też nigdy nie powstał :< (A z tymi książkami to byłam dzieciakiem, ale i tak jeszcze koniec książki bolly)
_________________
One dump, one trud, two tits John Deacon!

[whoatemydinner]

Ja jestem z tego samego rocznika co wyżej postująca koleżanka, witam.

Śmiercią wiadomego wokalisty się nie przejmowałem nigdy w aż takim stopniu jak MsFahrenheit. Właściwie w ogóle się nie przejmowałem. Jasne; żal był, jak się dowiedziałem w wieku 8 lat (bo tyle miałem chyba jak rodzice zaprezentowali mi Platinum Collection), że ten fajny pan z wąsem co miał taki genialny głos nie żyje od kilku lat, ale nie ruszyła mnie ta wiadomość nigdy tak mocno, żeby płakać czy coś. Szkoda mi było gościa, zresztą do dziś jak sobie pomyślę od czasu do czasu o nim to mi go szkoda. Ale tak samo jak mi szkoda Keitha Moona, Ricka Wrighta oraz niezliczonej rzeszy innych zmarłych muzyków - żal mi, że już nie będą tworzyć. Ale żeby płakać nad jakimś zmarłym muzykiem/aktorem/naukowcem, którego nie znałem osobiście, to mi się nie zdarzyło jeszcze i się nie zanosi, żeby się zdarzyło. Nigdy nie nabrałem w życiu stosunku do jakiegokolwiek artysty który by wychodził poza zachwyt twórczością i mówienie "O, nowa płyta, już się nie mogę doczekać, żeby przesłuchać!" albo "Ich nowa płyta/nowy wokalista ssie, nienawidzę ich. (choć tak naprawdę dalej ich uwielbiam)", gdzie "ich" może się odnosić do dowolnego ulubionego przeze mnie muzyka/zespołu, czy to Queen, Pink Floyd, The Who, Radiohead, Mike Oldfield... Ale chyba nigdy nie odczuwałem personalnej więzi z żadnym wykonawcą więc śmierć np. Mercury'ego nie była dla mnie jakimś ogromnym wydarzeniem osobistym, po którym nie byłem w stanie się pozbierać, czy coś. Może coś takiego jeszcze się w moim życiu wydarzy, nie wiem, ale raczej w to wątpię. Mój stosunek do daty 24 listopada 1991 jest taki, że w rocznice tego dnia puszczę sobie więcej muzyki Queen niż zwykle, ale raczej nic specjalnego poza tym nie robię.

Czyli chyba jednak mój stosunek do śmierci Freddiego jest bardziej ambiwalentny niż jakikolwiek inny.
_________________

[June]

Kurczę, myślałam, że jesteś starszy...'95 z tej strony również pozdrawia.

Queen słucham od początku kwietnia. To krótko, nawet bardzo. Nie poznałam ich twórczości nawet w połowie tak bardzo, jak bym chciała ją kiedykolwiek znać, a będzie to i tak drobiazg przy osobach, które mają każdą płytę, każdy singiel, bootleg, wycinek, jeździły po innych krajach na koncerty - i również przeżyły na własnej skórze wiadomość o odejściu Freddiego. Kilka razy się zastanawiałam, jak sama bym na to zareagowała, gdybym wtedy już była na tym świecie i do tego interesowała się tym zespołem. Ciekawi mnie również, jak odbierałabym tę muzykę, gdybym wiedziała, że może za jakiś czas wyjdzie nowa płyta, może przyjadą do nas na koncert (okolice 1991 - wtedy zaczynają do nas chyba w końcu przyjeżdżać zachodni artyści, prawda?), gdybym słuchała jeszcze wykonawców, a nie legend, a w zasadzie tej jednej legendy, którą dziś prawie każdy zna i docenia. Myślę, że każdy nastolatek słuchający starej muzyki kiedyś dochodzi do tego punktu "czemu nie urodziłem się wcześniej" i ja to przerabiam już drugi raz (znam mało muzyki - podkreślam to), z tym, że pierwszy raz zdarza mi się myśleć tak w odniesieniu do zespołu, którego wokalista już nie żyje i to spory kawał czasu. Dziwnie się z tym czuję. Mamy wiele zdjęć, filmów, materiałów, które może kiedyś zostaną opublikowane, książki, wreszcie same płyty, ale i świadomość, że kolejnych nie będzie. To tak jak ze skończoną książką (dobre porównanie, MsFahrenheit), za której bohaterami się tęskni.

Gdybym powiedziała, że nigdy nie płakałam z tego powodu, skłamałabym. Takie emocje wzbudza we mnie jednak już tylko TATDOOL (wersja z 'Return...') i Mother Love. Na początku mojej przygody z tą muzyką (a zaczynałam z Innuendo) ciężko było mi oderwać te dwie sprawy - to, że to łabędzi śpiew Freddiego i samą muzykę. Po jakimś czasie jednak przestałam to tak odbierać - owszem, nie można zupełnie zrozumieć i poczuć Innuendo bez znajomości tej genezy, bez tego dreszczu, który zawsze mam, słuchając tej płyty, ale to nie wszystko - zaczęłam bardziej doceniać resztę zespołu i słuchać też samej muzyki, a nie właśnie łabędziego śpiewu. Wracając do samego smutku i płaczu - podejrzewam, że przy oglądaniu koncertu pożegnalnego czy Wembley będę płakać. Dlatego odwlekam to najdalej, jak się da. Jednak słuchając Mother Love przychodzi mi do głowy, co musiał czuć Brian śpiewając tę ostatnią zwrotkę. I wtedy naprawdę uświadamiam sobie, że to wszystko nic nie znaczy.
_________________


Prześpij się trochę.
Nie udzielaj rad.
Dbaj o zęby i dziąsła.
Ron Padgett, Jak stać się doskonałym

[kapelutek]

Ja jestem rocznik 1992 i w sumie fanka Queen od niedawna, bo dopiero od kilku miesięcy. Nie zmienia to jednak faktu, że niektóre piosenki słyszałam już wcześniej i bardzo mi się podobały, jakoś jednak dziwnie się ułożyło, że dopiero teraz wpadłam w ,,queenmanię". Kiedyś znałam tylko Freddiego i nie miałam pojęcia, kto to Brian, Roger czy John. Wstyd, wstyd...
No ale zaległości nadrobione
Jeżeli zaś chodzi ogólnie o mój stosunek do zespołu i tęsknotę, że Freddie umarł rok przed moim urodzeniem, że nie miałam nigdy szansy zobaczyć ich na żywo w komplecie i w ogóle... Przyznaję, że dałabym wiele za wehikuł czasu, przenieść się w lata 70-te i pójść na koncert Królowej... Niestety możliwości takiej nie mam i trzeba się cieszyć z tego co jest (Wrocław ).
Co do śmierci Freddiego, to oczywiście od zawsze wiedziałam, że umarł na AIDS, ale mialam taki mglisty obraz jego osoby. Kojarzył mi się z cudownym głosem, wąsami, wielką charyzmą, ale tak naprawdę niewiele o nim wiedziałam. Sądziłam, że był bardzo odważnym, może egoistycznym człowiekiem, który mógł mieć wszystko inne gdzieś (skoro był taki utalentowany to i tak miałby do tego prawo;p). Okazało się jednak zupełnie odwrotnie i tym już kompletnie mnie ujął. A potem wyczaiłam Rogera i mój świat już nigdy nie był taki sam

Najgorzej było mi na duszy kiedy poznałam trochę dokładniej historię zespołu i Fredka, kiedy przeczytałam książke Huttona, gdzie tak szczegółowo dość opisał ostatnie dni Freddiego i wstrząsnęlo mną to do głębi. Uważam, że Jim nie powinien zdradzać tego wszystkiego, ale to już temat na inną dyskusję. W każdym razie bardzo wtedy to przeżyłam, potem tak samo przy oglądaniu dokumentów o zespole np. Days of Our Lives. Miałam wtedy tak, że kiedy oglądałam jakikolwiek teledysk Q, nawet z lat 70-tych, to kiedy widziałam Freddiego, nie mogłam uwierzyc, że taki silny człowiek, charyzmatyczny, który mógł zrobić wszystko - umarł taki słaby i bezbronny. Nie mieściło i dalej nie mieści mi się to w głowie. A najgorzej działa na mnie teledysk do TADOOL - oglądam go bardzo rzadko, ponieważ zamieniam się wtedy w fontanne. Podobnie przy słuchaniu piosenki.
No ale tak ogólnie to: jeżeli chodzi o mnie, jestem urodzona w złej epoce: kocham starą muzykę, stare samochody, stare winyle, starą modę. Wehikuł czasu potrzebny ale już!

[Fenderek]

[MsFahrenheit]

[Gnietek]

Hmmm, data urodzenia nie ma za bardzo znaczenia. Ja urodziłem się przed rokiem 1991, więc mógłbym np. pamiętać poruszenie po śmierci Freddiego i szał na muzykę Queen, oczekiwanie na płytę "Made in Heaven", sukces "Heaven for Everyone", odwiedziny Briana i Rogera w Polsce, a potem koncert Briana w Stodole - to wszystko zdarzyło się za mojego życia, ale nic z tego nie pamiętam, bo w tamtych czasach kompletnie nie interesowała mnie muzyka. Nawet nazwa Queen mi nic nie mówiła, tak samo jak nazwisko Freddie Mercury. Mało tego, w wieku około 13-14 lat przeżyłem zdziwienie, że jest taki zespół, równie albo niewiele mniej znany od np. The Rolling Stones, The Beatles czy Pink Floyd, o którym coś słyszał praktycznie każdy, a ja nie. (Oczywiście słyszałem wiele razy już wtedy takie kawałki jak "We Are the Champions", "We Will Rock You", "Radio Ga Ga" czy "You Don't Fool Me", ale nie zwracały one za bardzo mojej uwagi ani też nie miałem pojęcia, że wykonuje je ten sam skład). Tak więc nie data urodzenia tu decyduje, ale muzyczna świadomość/ignorancja.
Jasne, jest mi żal, że nigdy nie zobaczę występu Queen na żywo. Jasne, przeżywałem jakieś wzruszenia, kiedy czytałem o śmierci Freddiego (i to nie tylko makabryczne opisy Jima Huttona dotyczące ostatnich godzin jego kochanka, ale też choćby wspomnienia zebrane przez Davida Evansa i Davida Minnsa)... ale jakoś bardzo tego nie przeżywałem. Mało tego, mi wręcz imponuje wspaniałość tego, co Freddie tworzył, kiedy już był bardzo chory. Kiedy słucham "Innuendo" czy nawet jeszcze później nagranych piosenek, raczej nie jest mi smutno. Bardziej czuję podziw dla pokonywania swoich słabnących możliwości. Choć zabrzmi to pewnie zbyt patetycznie, słyszę w tych często trudnych technicznie wokalach niezłomną wolę i siłę człowieka, odchodzenie z podniesioną głową. Ta postawa idealnie zresztą pasuje do wymowy kilku utworów z "Innuendo".
_________________
Wszyscy jesteśmy jak worki kartofli: czy chcemy, czy nie, i tak nas wrzucą do piwnicy.

[mike]

[Fenderek]

[mumin_king]

[mike]

Zacząłem się tak zastanawiać - dla mnie jasnym jest to, że za takim Freddiem, Morrisonem czy innym Django Reinhartem nie można tęsknić, zwłaszcza w momencie, gdy się nawet nie żyło, kiedy oni umierali. Jednak jak to będzie, gdy zejdą Brian, Roger, (John). Czy w takim wypadku można już będzie mówić o tęsknocie? Wszak widziało się ich (czasem nawet live, niektórzy zamienili z nimi dwa słowa, etc.), ma się styczność z ich aktualną działalnością, wywiadami, po prostu - odczuwa się to, że żyją w tej samej czasoprzestrzeni. Doszedłem do wniosku, że z mojej perspektywy śmierć pozostałych członków Queen nadal będzie się wiązać z szokiem, żalem... i w zasadzie tylko z tym. Tylko i aż. Gdyby miało być inaczej to chociażby tęsknił bym za Dio, a tak nie jest . Mam i będę miał za kim tęsknić - po prostu. Niemniej zastanawia mnie, czy abstrakcyjnie rzecz ujmując osoba żyjąca tu i teraz, a która przeżyje BM i RT, ma szansę za nimi tęsknić?

[MsFahrenheit]

Hmm, w sumie to nie wiem. Wczoraj miałam dość męczący dzień, trochę za bardzo emocjonalnie do tego podeszłam. Jak chcesz to śmiej się ze mnie. Ale ja nic o żadnych wcieleniach nie wiem, średnio w to wierzę. I nie zasilam się energią z kosmosu i nie nosze amuletów, nie jestem jakaś wicca ani medium Tylko po prostu jestem czuła na takie "impulsy"
z jakiegoś świata astralnego, czy jak to tam się nazywa.
Tak się zastanowiłam, to może i nie jest tęsknota, ale brak "kogoś", co w sumie jest trochę podobne do tęsknoty. I ja nawet nie maiłam na myśli porównywanie śmierci członka rodziny ze śmiercią osoby, która bezpośrednio nie wpłynęła na moje życie. Pośrednio, owszem, bardzo wpłynęła, ale bezpośrednio to nie. I nie chce mi się już kłócić, przyznaję ci rację, bo ją masz.
_________________
One dump, one trud, two tits John Deacon!

[Oskar]

Ja również jak Ty, czy Whoatemydinner jestem z rocznika 95, ale osobiście nigdy nie przeżywałem tak intensywnie odejścia Freddiego trzy lata przed moim nadejściem... Aczkolwiek gdy puszczam m.in. Mother Love, Show must go On, albo Who Want To live Forever to uroni mi się łezka.
Ale to ma bardziej związek z emocjonalnym podłożem tyczącym się tylko z danym momentem (słuchania muzyki Queen), niż z tęsknotą...
Na co dzień nie myślę w ten sposób, ale rozmyślam jakby to było gdyby... Chyba wszyscy tak mamy, nieprawdaż?
Na pewno będę czuć stratę po Brianie, Johnie czy Rogerze, a wiem że to kiedyś nadejdzie bo Oni mają już po sześćdziesiątce, a my ledwie osiemnastkę na karku, więc...

PS ... więc żyć, nie umierać

[Dundersztyc19]

Nietrafione, bo jestem z rocznika 1990, więc te półtora roku życia Fredka mi dano Byłem jednak zbyt mały, by się orientować w tych tematach. Tak na dobre Queenem zainteresowałem się w roku 2003. Choć wtedy nawet nie jeszcze nie wiedziałem, że to w 1991 roku zmarł. Zasugerowałem się tym, że płyta "Made in Heaven" wyszła w 1995 roku.
_________________
- Odnoszę wrażenie, że niektórzy powinni dostać dożywotni zakaz słuchania Kazika Staszewskiego.

[ShadowOfTheSoul]

[Aaricia]

@MsFahrenheit, nie składaj tak od razu broni, myślę, że Cię rozumiem.

Na tym forum tak naprawdę niewiele osób czuło się w pełni "fanami" za życia Freddiego. Kiedy umarł, ja na przykład miałam 10 lat. Oczywiście znałam jego piosenki, ale doceniłam dopiero po wydaniu Innuendo, od TATDOOL. MiH kupowałam już jako pełnoprawna, nastoletnia "fanka", ale bez szans na zobaczenie Fredka na żywo.
Poza tym Wy teraz macie raj. Serio. W latach 90-tych kserowałam sobie z pożyczonej książeczki z Classic Queen CD zdjęcia zespołu i wyklejałam nimi szafkę (żałosne ) - oczywiście, były pisma muzyczne, plakaty z Bravo itd, ale to bez porównania z tym, co jest dostępne teraz. Tony zdjęć, prywatnych, z dzieciństwa, książki, teledyski, koncerty - wszystko do ściągnięcia z netu.

Czy można "tęsknić" za idolem? Moim zdaniem można tęsknić za projekcją idola. To nie jest to samo, co tęsknota za kimś bliskim, kogo zabrakło. w języku polskim nie ma chyba odpowiedniej nazwy takiego "stanu duszy". Pamiętam, ze sama przeżywałam coś podobnego jako bardzo młoda dziewczyna. To bardzo abstrakcyjne uczucie, trudno je opisać.
Fanka/fan tworzy sobie w myślach OBRAZ swego idola. Na przykład ja wyobrażałam sobie, że Freddie jest moim przyjacielem, że razem występujemy na scenie. w pewnym momencie stał się mi osoba naprawdę bliska. Oczywiście, nie był to prawdziwy Freddie, ale jego ODBICIE (idol ;P). (Idol (gr. eidolon - odbicie) – wyobrażenie (posążek lub obraz) bóstwa, wykonane np. z drewna, kamienia, kości, gliny. za: wiki). Postać, która sama sobie wytworzyłam i która zaczęła żyć obok mnie. I w tym momencie pojawiła się tęsknota. Tęsknota za samym idolem, tym stworzonym w wyobraźni. W dodatku pogłębiona faktem, że on już nie żyje, że nie mam okazji go spotkać osobiście, uścisnąć dłoni, zdobyć autografu.

Czy to jest normalne? Nie wiem, może to uczucie bliskie jest młodym, romantycznym dziewczynkom. Nie uważam broń Boże, że ktoś jest gorszym fanem bo nie traktował Fredka jako osobistego przyjaciela. Po prostu są różne formy "lubienia" artystów, a im człowiek młodszy, tym dziwniejsze to lubienie może przybierać formy. Możecie się śmiać albo płakać.
_________________


Pleased to meet you
Hope you guess my name
But what's puzzling you
Is the nature of my game.

[Fenderek]

[Aaricia]

Oczywiście że ów idol nie jest "prawdziwym Freddiem", tylko wypadkowa tego co o nim wiemy i tego, co chcielibyśmy wiedzieć. Naturalnie, powinniśmy być świadomi, ze to jest alternatywny Freddie, a nie ten PRAWDZIWY. Taka jest magia postaci, która z jednej strony jest nam droga, a z drugiej nie mamy szansy jej poznać, zbliżyć się do niej.
Plusem sytuacji jest to, że rzeczywistość nie przysłoni nam ideału. Skutkiem ubocznym może być. tzw. "tęsknota" za wytworem naszej fantazji.
Z rodzina/ przyjaciółmi jest inaczej, bowiem odbieramy ich na innym "poziomie", w dodatku oni maja bezpośredni wpływ ba to, jak ich postrzegamy, bo "współpracują".

Myślałam że to normalne uczucie, hehe.
_________________


Pleased to meet you
Hope you guess my name
But what's puzzling you
Is the nature of my game.

[Fenderek]

[Gnietek]

[Aaricia]

Gnietek, tu masz trochę racji. Teraz wystarczy kliknąć i w pół godziny masz cała dyskografię w domu. Pamiętam czasy, kiedy zbierało się pieniążki, po czym odbywało wyprawę do salonu płytowego (np. Digital w Wawie) po nowa kasetę. I to uczucie przy kasie, kiedy jedną ręka odbierało się resztę, a drugą już pchało nagranie do walkmana.
Ale z drugiej strony do bardzo wielu rzeczy nie mięliśmy wtedy dostępu.
Pewnie można zazdrościć klimatu lat 90-tych, koncertu w Stodole (choć, prawdę powiedziawszy potem były trasy z Rogersem. Prawda jest jednak taka, że osoby urodzone w okolicach roku 80 w Polsce także za wiele Queen nie dostały. Szczęśliwi co najwyżej pamiętają Live Aid w TV, atmosferę po śmierci Freddiego, o uczestnictwie w koncertach Magic Tour nawet nie wspominam.
_________________


Pleased to meet you
Hope you guess my name
But what's puzzling you
Is the nature of my game.

[haes82]

Swoją drogą czy znacie kogokolwiek (wujka, ojca, dziadka, sąsiada - bo forumowiczów raczej o to nie "posądzam") kto był w Budapeszcie - prawdopodobnie jedynym koncercie, na który Polak miał chociaż cień szansy się wybrać?

[Dundersztyc19]

[aber]

[Fenderek]

[daga]

[kama]

Niefortunny ten temat:) Jam jest 91 rocznik:) teoretycznie, żyłam jak Freddie żył (jeszcze pół roku). Byłam rozumnym dzieckiem jak wydawali "Made in Heaven", a Queen miało jeszcze basistę, o którym się pamiętało. Cóż z tego, skoro dorastałam w czasach popowej sieczki. Gwiazd klubu Myszki Micky i wszelkiego typu boysbandów. Pamiętam, że moja kuzynka nawet występowała w zespole naśladującym Spice Girls i śpiewającym z playbacku. To były czasy
No i co z Queen? Mam genialną rodzinę. Pamiętam jak miałam z 10 lot i dostałam wierzę stereo <szpan>. No i tak jakoś mój wujek dał mojej mamie składankę (nie bijcie z nie oryginał) na której było napisane Queen + ... coś tam. Ja przejęłam kontrolę nad płytą i nieustannie słuchałam w kółko i w kółko WWRY i WATC- znałam to wcześniej, a tup, tup, klask to nawet 11 dziecko potrafi zapodać. Ale prawdziwym hiciorem dla mojego gustu muzycznego okazało się niejakie "Fat Bottomed Girls". Tekstu nie znałam, nie rozumiałam, ale muzyczni to było świetne.
Po pewnym czasie, usłyszałam Bohemian Rhapsody w nie Queenowej aranżacji i mnie wessało. Okazało się, że każdy z tych bardziej znanych utworów znam. Zaczełam od początku i tak już jest prawie 10 lat Rodzina ma mnie dość, znajomi pewnie też... Na forum trafiłam z rok temu i teraz was męczę swoją osobą

[innuendo0]

Ja jestem rocznik 89. Queen w moim domu jest od zawsze, ale jako iż miałam dwa latka z hakiem nie pamiętam ostatnich "dni" Queen - ale jakoś pamiętam jak Roxette z "Joyride" święciło triumfy...
_________________

[qwertyasdfgh]

Ja jestem rocznik 94'. Nigdy po Freddiem nie płakałem i nie zamierzam (choć ostatnio w dobie koncertów z Lambertem zacząłem się zastanawiać) aczkolwiek jak słucham Innuendo a szczególnie surowe wersje demo, gdzie łamie mu się głos to coś mnie ściska w środku. Queen słucham od dobrych 8 lat. Pierwsze piosenki zacząłem kojarzyć w radiu (nie mogłem uwierzyć ile hiciorów śpiewa ten koleś! nawet nie wiem jak wygląda, chyba sprawdzę na google!) później przesłuchiwałem całe płyty, niektóre z nich były ojca, czytałem artykuły na internecie i później jakoś tak leciało aż do dziś. Chyba zresztą u każdego było podobnie.

[Kacio94]

Też jestem rocznik 94' (btw najlepszy rocznik ) po Freddiem też jak kolega powyżej nie płakałem, ale no jak wciągnąłem się w Queen tak bardzo czyli jakoś 2002 rok to byłem zaszokowany, bo myślałem, że te nagrania które słuchałem to jakiś nowy zespół, aktualne nagrania itd, ale byłem zszokowany tym, że tak wspaniały głos już nie śpiewa na żywo ... no ale jakoś przebolałem choć zawsze będzie taki nie wiem smutek, że mogłem się urodzić 20 lat wcześniej ... no ale trudno, no Queen widziałem i słyszałem dużo wcześniej ale no nie kojarzyłem co to kto to i aż tak mnie to nie interesowało ale no zainteresowało, dzięki mojemu tacie dał mi do przesłuchania Live Killers, bo rodzice słuchali muzykę i nagle coś z Queen leciało i mówiłem, że fajne, tata mi poopowiadał trochę i dał do posłuchania Live Killers jak już mówiłem no i pierwsze co odsłuchałem to Don't Stop Me Now no i jakoś to zleciało, ciekawość zespołem była ogromna, czytało się itd no i mamy rok 2012 czyli 10 lat na poważnie z Queen )
oby tak dalej ;D
_________________

http://queenremixes-bykacio.blogspot.com
http://youtube.com/KacioRMX
http://vimeo.com/kacio94
http://www.mixcloud.com/KacioRMX
http://queenphotos.wordpress.com/