Filozofia

[McBurak]

Hm, dawno zadnego tematu nie zalozylem, a sympatycznie byloby wprowadzic do Freestyle Forum dyskusje troche ambitniejsza niz bezsensowne przepychanki slowne w tematach o polityce, stosunku do ojczyzny i wszystkich innych, w ktorych wypowiada sie Marcin S.

Jako ze po dlugich zmaganiach ze soba zrezygnowalem z kierunkow scislych i zdecydowalem sie isc na filozofie (z profilu mat-inf w LO, bedzie ciezko), ciekawi mnie, do jakich nurtow filozoficznych sie poczuwacie i jaki wplyw ma to na wasze zycie.

Oczywiscie zdaje sobie sprawe, ze ta tematyka byla poruszana na forum wielokrotnie, jednak - o ile mnie pamiec nie myli - oddzielnego watku jeszcze nie bylo.

Jesli chodzi o podejscie do zycia, osobiscie uwazam sie za lekko unowoczesnionego epikureiste. Co to oznacza, mozecie przeczytac chocby na Wikipedii (calkiem niezla definicja), ja powiem tylko co to w praktyce dla mnie oznacza. Jako podstawowa wartosc w zyciu uznaje poziom satysfakcji psychicznej (miernik szczescia), ktorego zwiekszanie jest calkowicie osobnicze - dlatego tez ten punkt widzenia nie wyklucza hedonizmu, ktory mi jest jednak raczej obcy. Potrzeby fizyczne nie sa dla mnie kluczowe, chyba ze do takowych zaliczymy rozne srodki psychoaktywne, ktore zaspokajaja w sumie rowniez cielesnosc. Jako ze w moim przypadku priorytety dosc dynamicznie sie zmieniaja, tak wiec i mojej egzystencji nie grozi raczej stagnacja. Z pelnej wzglednosci potrzeb psychicznych wynika tez moj relatywizm moralny, z powodu zroznicowania materialu ludzkiego nie mozna jednoznacznie okreslic pojec dobra i zla. Jedyna wartosc najwyzsza, ktorej holduje, to wymienione wyzej szczescie osobiste, jednak ze wzgledu na moja konstrukcje osobowosci nie daze do niego kosztem innych, poniewaz powodowaloby to u mnie pewien dyskomfort.

Z opisanego wyzej relatywizmu wynika moja postawa wzgledem swiata, a mianowicie wypracowany konformizm. Poniewaz w mojej hierarchii potrzeb kontakty miedzyludzkie stoja bardzo wysoko, wiec w imie utrzymania dobrych relacji z ludzmi umyslnie staram sie dostosowac siebie do drugiego czlowieka, bo skoro i tak nie ma obiektywnych wartosci, to po co o nie walczyc? Oczywiscie, jesli z jakichs powodow kims pogardzam albo zwyczajnie czuje do niego resentyment (no dobra, niechec ), to umyslnie umieszczam moje poglody w opozycji do jego, jednoczesnie starajac sie je zdeprecjonowac. Ale i tak jest to w sumie tylko dosc dziwaczna forma konformizmu.

Co do pogladow na temat istoty wszechswiata, to ze wzgledu na duze luki w wiedzy (ktore planuje nadrobic na studiach) trudno mi sie identyfikowac z ktoryms ze znanych filozofow. Poki co znam poglady starozytnych, jednak z zanych z nich nie moge sie zgodzic nawet w czesci. Osobiscie nasze uniwersum widze jako nieskonczonie wielkie drzewko decyzyjne, gdzie kazde zdarzenie losowe lub decyzja tworzy nowe odgalezienie rzeczywistosci - co teoretycznie zaklada istnienie nieskonczenie duzej liczby rownoleglych wszechswiatow. Ale w sumie to pewnie pieprze od rzeczy

A na koniec maly wierszyk. Coz, poeta prawdopodobnie nigdy nie bede, a w kazdym razie na pewno malo mi brakuje, natomiast zdarzylo mi sie kiedys splodzic taki maly, epikurejski manifest w formie potencjalnego tekstu piosenki. Wszelkie opinie bardzo mile widziane.

"Tratwa"

Niczym okręt tratwa dumnie pruje fale
Na tratwie piątka ludzi - bawią sie doskonale
Kiepską sytuację zupełnie za nic mając
W beztrosce swojej niefrasobliwie ciągle trwają

Ale pech straszny spadł na nich dnia pewnego
Zmarł jeden z nich z powodu udaru słonecznego
Zarty przycichły jednak tylko na chwilę
A dobry nastrój wracał z godziny na godzinę

Aż w końcu stanęli naprzeciw zagładzie
Zapasy żywności skończyły się na pokładzie
"No cóż, masa rybek się nami wyżywi",
stwierdzili, bawiąc się dalej - umarli szczęśliwi


Aha, wlasnie naszlo mnie lekkie deja vu - chyba juz kiedys zakladalem taki temat. Ale opcja "szukaj" nic nie wykazala, wiec pewnie umarl smiercia naturalna. Moze tym razem bedzie lepiej.
_________________
i can lead the nation with a microphone

[BeBe]

[McBurak]

[BeBe]

[kater]

Erm, właściwie to mógłbym w większości zacytować Buraka i Bebe - epikureizm zawsze był mi bardzo bliski, nawet kiedy byłem fanatycznym katolikiem. XD Spokój ducha nudny? W sumie... zawsze lubiłem nudę. \o/ W kwestii podejścia do bogów i Bogów wszelkiego rodzaju to agnostycyzm (ładne słowo). Też imo najrozsądniejsza i najwygodniejsza opcja. W teorii, bo w praktyce - zważając na to, że jakieś 90% moich bliskich/dobrych znajomych jest katolikami - nie jest to wcale takie proste. ;P

[Lukas]

wyznaje personalizm, nie potrafiłbym być hedonistą gdyż uzależnienie od doznawanych przyjemności odbiera wolność osobową. Ponad to przyjemność jest chwilowa, ulotna nic nie znaczy i nie daje satysfakcji ani długofalowych skutków. Nie mógłbym być egoistą gdyż wielokrotnie doświadczyłem na własnej skórze, że osiągnięcie jakiegoś dobra, dla samego siebie nie sprawia radości. Dobro, piękno to wartości, które dają najwyższe szczęście gdy można je dzielić, przeżywać z tą drugą osobą lub innymi osobami. Dzielenie się szczęściem i pojenie szczęściem drugiej osoby przynosi największą radość.