Nirvana

[Shoryuken]

Generalnie zespół bardzo lubię choć etap młodzieńczego buntu mam już za sobą. Mimo to lubię wracać do większości kawałków, głównie chyba ze względu na ich szczerość. Do obejrzenia DVD Live at reading się przymierzam choć powoli. Mając na uwadze standardową jakość ich występów na żywo to nie spodziewam się rewelacji. Niekoniecznie dlatego, że Kobain na żywo śpiewać nie potrafi. Raczej dlatego, że nigdy nie lubił występować przed publiką co widać chyba w każdym z ich występów.
_________________
http://www.lastfm.pl/user/Shoryuken10

[Incubus]

Jak bym miał problemy ze śpiewaniem w tonacji bez podciągania w studio, to też bym unikał koncertów. A jak się ma w penisie publiczność, to nie należy brać pieniędzy za występy.
_________________

[Fenderek]

[Werty]

[Incubus]

[Werty]

[Fenderek]

[Incubus]

Nie rozumiemy się. Podam zatem przykład: jeżeli w VH1 Cobain atakuje mnie bezczelnym wyciem poza tonacją w Where Did You Sleep Last Night (MTV Unplugged - ponoć taaaaki świeeetny koncert!) - jak by nie było balladce, w której NIE MA MIEJSCA na żaden krzyk, ryk i wuwuzele, to o czym to świadczy? Może i do tego dorobicie sobie jakąś teorię, że przemawiała przez niego natchiona chęć fałszu, który jest personifikacją [tu sobie dopiszcie]...?

I mean... come ooooon! Nie róbmy z gościa ołtarza szczerości tylko dlatego, że potrafił się nadrzeć i zmarło mu się przedwcześnie! Rozumiem zasadę de mortuis nihil nisi bene, ale są pewne granice! Jeżeli gość fałszuje i nie potrafi śpiewać, to trzeba umieć to powiedzieć in the face, a nie zasłaniać się kultowością Cobaina w kręgach trampkarzy. Owszem, Nirvana wysmażyła kilka niezłych hitów, do dziś jest świetna gdy człowieka wkurwiają pryszcze na twarzy, ale z tej muzyki zwyczajnie się wyrasta, gdy tylko człowiek pozna nieco bardziej wyrafinowanych artystów, którzy nie fałszują i nie mają swoich fanów w dupie.

Ja z kolei pisałem tylko i wyłącznie o koncertach, na których facet ewidentnie nie trafiał w dźwięki, choć bardzo chciał. Studyjnie był cacy, ale przecież Axl na Chinese Democracy też jest. Ja rozumiem, że w Smells Like trzeba się nadrzeć i nie musi to być piękne, ale kurwa! Jeżeli koleś męczy moje uszy fałszem i to w mainstreamie a nie na jakichś bootlegach (które nota bene pogrążają go totalnie), to ja pierdolę takiego artystę! Tym bardziej, że znam kilkunastu lepszych wokalistów w grunge'u, choćby Ray Wilson w Stiltskin sprawdza się lepiej, mając nieporównywalnie większe możliwości wokalne i równie mocną siłę wyrazu. Tak więc dajmy spokój Tomowi Araya i jego anginie, boskiemu Marillion (so, how did ya find TSE? Does Size really Matter?) i niedocenianemu Division Bell - mam nadzieję Fenderku, że rozumiesz już teraz co miałem na myśli.
_________________

[zinger menu]

O jessu, ale to o bardzo wielu kultowych muzykach można tak powiedzieć, matko święta... Całą swoją uwagę skupiasz na wokalu? Nie powiesz mi, że twórczość Guns'n'Roses to dno, a jednak Axl jest koncertowym wyjcem przecież, i to od samego początku. Muzykę należy oceniać wedle jej przeznaczenia, wedle postanowień artysty. Tak jak napomknął Fenderek, charakter muzyki Cobaina to szczerość, prostota przesłania, bunt. Tutaj Twoja "techniczna poprawność" jest na dalszym planie, chodzi o silne, burzliwe emocje, aurę tych kawałków. Ta muzyka pełni zupełnie inną rolę niż profesjonalny Pink Floyd czy King Crimson.
A jeśli już tak zależy Ci na technicznej poprawności śpiewu, to chyba zły gatunek muzyki sobie upatrzyłeś (rock, prawda?). Powinieneś celować raczej w operę - czysto techniczny śpiew, podparty przeponą, profesjonalnie dobywany głos...
_________________
2009 edo bentley continental gt speed 2006 edo volkswagen touareg red black

[Incubus]

No i po co ten sarkazm? To, że nie trawię śpiewu jednego raptem gościa, nie znaczy wcale, że muszę iść zaraz do opery bo tylko to mi pozostało. To prawda, zwracam szczególną uwagę na wokal - być może dlatego spotkaliśmy się właśnie na tym forum. I wcale nie musi on być perfekcyjny, ja oczekuję od wokalisty jednej, fundamentalnej cechy: musi potrafić śpiewać czysto! Nie musi mieć modulacji Fisha i siły Freddiego, może bąkać pod nosem jak Dylan lub jęczeć jak Waters, ale jeżeli fałszuje, to dla mnie jest skreślony, bez względu na gatunek muzyki, jaki uprawia. Nie wiem, prawdopodobnie wszystkie osoby z piętnem słuchu absolutnego tak mają, mnie Kurt kłuje w uszy, tak samo jak nie mogę słuchać orkiestry, która nie stroi w punkt. Nic na to nie poradzę.

Ale wróćmy do tego Where Did You Sleep Last Night - gdzie tu masz te swoje silne, burzliwe emocje? Przecież na tym można usnąć. Facet fałszuje jak pies pod bramą, pod kawałek o konstrukcji cepa, ale - tak jak się spodziewałem - zaraz zostanie do tego dorobiona magiczna otoczka, aura zajebistości or whatever...
_________________

[Fenderek]

[Incubus]

Tak jak mówisz, nie dogadamy się w tym temacie, gdyż lata mojej edukacji muzycznej pozwalają mi rozpoznać dysonanse, gdy je słyszę. A że nie każdy ma na tyle wyczulony słuch, nie każdy potrafi nazywać dźwięki które słyszy - to już inna sprawa, szalenie indywidualna. W ogóle strasznie teraz wymyślasz, nie istnieje takie pojęcie, że coś się "ledwo mieści" w tonacji - rzecz jest bardziej czarno-biała, niż Ci się wydaje. Tonacja to nie wiadro gnoju żeby coś się "ledwo mieściło" i dźwięki albo są trafione, albo NIE. As simple as that. Jesus! Komu ja to muszę tłumaczyć! W przypadku tego konkretnego wykonania - są momenty, kiedy Kurt ewidentnie odpierdala chałę. I tak jak pisałem, można sobie do tego dorabiać fabułę i ideologię, widzieć chrystusowe męki w zwykłej folkowej przyśpiewce pod ognisko, ale fakty są takie, że facet ma wszystko w dupie, zwyczajnie fałszuje i powie Ci to każdy, kto ma odpowiednio wyczulony/wykształcony słuch. I właśnie to zarzucam Cobainowi jako artyście - miał w dupie swoich fanów, nie starał się na koncertach, choć mógł dawać z siebie znacznie więcej. Do czego obligują biletowane, płatne występy. Ja bym gościowi grosza nie dał za to podejście i ten poziom artystyczny, tylko tyle chciałem powiedzieć.

No i oczywiście mogę się wypowiadać jedynie za siebie, co MI się podoba lub nie, chyba o to chodzi w dyskusjach tutaj, prawda? Zdaję sobie sprawę, że atakując sposób śpiewania Cobaina i jego podejście do fanów w temacie o Nirvanie jestem skazany na pożarcie, bo przecież fanatycy będą klaskać nawet wtedy, gdy ich bóstwo pluje im w twarz - bardziej lub mniej pośrednio... ale chyba zdajesz sobie sprawę z tego gdzie ja to mam, right? Wyraziłem swoją opinię i... tyle. Napisałem DLACZEGO mi się to nie podoba, nie było to na zasadzie "bo nie i chuj", podałem swoje argumenty, a chyba każdy ma prawo do własnego zdania, prawda?

[Werty]

[Incubus]

[Fenderek]

[Incubus]

Hmm...

[Kubolski]

Incubus - skoro nie trawisz głosu Kurta, to czemu się tu aż tyle o tym rozpisujesz? Wiemy, że takie darcie mordy Ci nie pasi, w porządku.

[Incubus]

Bo widzisz, nie lubię gdy mi się wmawia, że czarne jest białe, a tak właśnie się tutaj porobiło...
_________________

[Kubolski]

Jak się porobiło? Wytłumacz, proszę.

[krs]

hmm... tak sobie patrzę na tę dyskusję... pozwólcie na małą refleksję. moi drodzy, stawianie kurta (czy nirvany w całości) w kontekst poprawności muzycznej - czy też, jak pisał Incubus, "starania się na koncertach" - stanowi niestety o zupełnej nieznajomości tego zespołu. kurt wielokrotnie podkreślał swoje niedbałe podejście do gitary jako instrumentu oraz wokalu. dlaczego? ano dlatego, że kurt odnosił się w linii prostej do tradycji punkowej i jeżeli ktoś tego nie rozumie, to wychodzi 'mała kapryśność relatywizmu'. kurt z największą pogardą mówił o muzyce, która jest 'poprawna'. pierwsza wersja in utero była zupełnie inna - kurt chciał nagrać album trzasków, pisków i fałszów, który jako całość grałby pięknie na strunach uczuć - stąd również jego niechęć do produkcji nevermind, które uważał za zbyt czyste i poprawne. in utero ostatecznie także wygładzono, choć nie tak jak nevermind. to co robił na koncertach było najbliższe tego, co chciał osiągać w kwestii brzmienia i interpretacji.

ps. Incubus - w fałszach Cobaina jest więcej uczucia niźli w kilkuset wybitnych technicznie wykonaniach razem wziętych - stąd siła jego muzyki.

[Werty]

Oj, o tym to my wiemy, Nirvana była najbardziej punkowa pod tym względem ze wszystkich słynnych zespołów Seattle. Dyskusja przeniosła się jednak na bardziej uniwersalny tor tzw odbioru muzyki, tego czym jest i czym może być. Sam punk nie byłby tu dobrym argumentem.

[Fenderek]

[krs]

rzecz cała w tym, że nirvana odnosiła się do tradycji punkowej - w tym kontekście wiele tekstów, które tu czytam tracą sens. zespoły takie jak alice the chains czy pearl jam traktowały muzykę już w zupełnie inny sposób... i do dziś śmieszy mnie zestawianie tych bandów w jednej linii. to zrobili niedokształceni muzycznie krytycy, którzy wszystko wrzucili błędnie do jednego wora.

a tak na podsumowanie: w rock&rollu w ogóle nie chodzi o to czy wokalista trafia w tonacje, gitarzysta w odpowiednie struny a bębniarz gra w punkt! tu chodzi o emocje i uczucia!!!

[Incubus]

krs - ok, ja o tym wiem, przerabiałem Nirvanę wieki temu, znam ten zespół, aczkolwiek fanem w Twoim rozumieniu na pewno nie ośmielę się nazwać. Rzecz w tym, że okres buntu mam już dawno za sobą i dziś nie odpowiada mi taka filozofia kultu bylejakości. Zwyczajnie - jeżeli artysta jest kiepskim muzykiem, to nie pozostaje mu nic innego, jak obmyślenie sprytnego marketingu. Bardzo chwytliwego, jak się okazało.

Fenderek - dzięki za wyjaśnienie, teraz już wiem o co Ci chodziło. Na przyszłość jednak postaraj się nie wmawiać mi czegoś, czego nie powiedziałem. Jestem na to uczulony.

Co do Planta, Gillana i innych artystów tej klasy - u nich fałsze są jedynie wypadkiem przy pracy, pierwiastek ludzki, jak to nazwałeś. Lecz oni absolutnie nie opierają swojej filozofii na tych niedoskonałościach i taka jest różnica, głównie to nie pozwala mi patrzeć na Nirvanę inaczej, niż na ciekawy eksperyment.
_________________

[krs]

odbierasz to z zupełnie złych pozycji, choć z gruntu rozsądnie. spójrz na tradycję punka - na odbiór tej muzyki, ale i proces tworzenia. innymi słowy spójrz na sens. to rzecz na dłuższa dyskusję - ale podstawową jest rzeczą kwestia chęci zrozumienia, że bylejakość nie idzie w parze z niesieniem uczuć i emocji.

[Werty]

[Incubus]

W takim razie widzę tutaj ogromny problem z tożsamością, z cyklu "poproszę big maca, ale bez mięsa".

krs - wiem co chcesz powiedzieć i prawdę mówiąc zazdroszczę osobom, które widzą w punku więcej, niż ja, potrafią upajać się samymi emocjami i "szczerością" nieopierzonej muzyki, pomimo tych wszystkich niedoróbek. Muzyka, której ja słucham na co dzień również jest szalenie emocjonalna i niełatwa w odbiorze, lecz mimo wszystko prezentuje bardzo wysoki poziom instrumentalny, wliczając w to wokal jako kluczowy instrument. Znam wiele przykładów na to, że perfekcja potrafi być równie szczera, a dodatkowo z definicji przenosi muzykę na znacznie wyższy poziom, zwyczajnie nieosiągalny dla tych wszystkich garażowych kapel. Dlatego ciężko jest mi teraz powrócić do czasów, gdy styl i poziom muzyki rzeczywiście odgrywały rolę drugoplanową. Chyba się starzeję.
_________________

[Werty]

[krs]

heh Incubus... żebyś wiedział jak często mam poczucie 'starzenia się'. wracając do istoty rzeczy... mój drogi, wszystko to kwestia dnia i emocjonalnych potrzeb. muzyka punkowa to siedlisko sentymentu, dla mnie przynajmniej - podobnie z nirvaną - gdzieś w głębi serca kłębią się emocje nastoletnich dni. i to jest piękne. muzyka jest piękna - oto zachwyca nas przestrzenne brzmienie floydów, szczególanctwo dream'ów, chropowatość the who, riffy sabbath, bluesy zeppelinów, eklektyzm queen... ale i energia dezertera, duch armii, krystaliczność idei brygady kryzys czy młodzieńcza fala zmysłów KSU. wszystko to jest pięknem muzyki, sztuki zależności emocjonalnej. prawdziwa sztuka jest odbiciem duszy - czy odbija ją punk, prog czy fortepianowy koncert... to już naprawdę mało ważne.

[zinger menu]