King Crimson

[Mefju]

Właśnie skończyłem odsłuchiwanie całej studyjnej dyskografii zespołu i muszę przyznać, że... jestem trochę rozczarowany. Trochę więcej albo czego innego oczekiwałem od tego zespołu i już myślałem, że zaliczę go do jednego ze swoich ulubionych, do jednego z zespołów wczechczasów, no ale nic z tego nie wyszło.
Twórczość zespołu jest strasznie zróżnicowana jak dla mnie i różnie przyswajalna. Zdecydowanie najbardziej uwielbiam ich początkowy okres z debiutem na czele, który właściwie jest jedyną płytą która mi weszła od razu po pierwszym przesłuchaniu i którą katuję nieustannie a to na kompie a to w odtwarzaczu mp3. Lubię z niej praktycznie każdy utwór, choć najbardziej to zdecydowanie schizoidalnego gościa XXI wieku(najbardziej mi się podobają te króciutkie przerwy w graniu) oraz tytułowy znany mi już wcześniej z radia.
Tak, debiut to zdecydowanie ich najlepsza płyta, ale niestety chyba jedyna której jestem w stanie w całości słuchać, a im dalej w las to...
Nie potrafię ogarnąć za bardzo "Islands" ani "Red", ale może potrzeba do tego czasu, no nie wiem. Z lat 70-tych to tak naprawdę ubóstwiam tylko jeden kawałek - "Great Deceiver".
Lata 80-te to już zupełnie inne brzmienia, inne klimaty, ba zespół nie tylko pod tym względem przeszedł metamorfozę... słyszałem też o licznych zmianach personalnych wśród których z klasycznego składu ostał sie tylko Fripp, co więcej zespół chyba miał też zmienić nazwę.
Spośród "Discipline", "Beat" i "Three Of A Perfect Pair" zdecydowanie najbardziej lubię tą pierwszą chociaż wszystkie 3 brzmią do siebie cholernie podobnie.
W latach 90-tych już zespół powrócił do zdecydowanie lepszego grania, zaś ostatnia dekada to już do mnie nie przemawia i dwie ich ostatnie studyjne płyty uważam za najsłabsze w całej ich dyskografii. Momenty co prawda są, ale to za mało. I nawet nie chce mi się ich katować tak jak pozostałych w celu odkrycia tego "czegoś" bo jakoś tego "czegoś" w ogóle tam nie wyczuwam by to było. Może to jednak dobrze dla mnie, że już darowali sobie dalsze granie i nic więcej studyjnego już nie nagrali.

Z koncertówek znam na razie tylko "Earthbound", a za resztę w najbliższym czasie brać się raczej nie zamierzam bo tyle ich jest, że chyba w życiu ich nie ogarnę.

Jeszcze sobie pozwolę skomentować okładki płyt, które IMO są jednymi z najdziwniejszych jakie widziałem - te z ich pierwszego okresu niewątpliwie przyciągają oko, choć np. okładka do "Lizard" jest jakby trochę przeładowana. Te z lat 80-tych są proste i banalne, składające się właściwie tylko z jednego znaku, ale to też dobrze, bo jednak przyciąga oko i człowiek aż chce rozkminić ich symbolikę. Ale te ostatnie okładki to już sa po prostu... tak marne, że w ogóle się nie rzucają w oczy, a ta do "THRAK"... Boże, co to kurwa jest?! O_o Jakaś dziura na klamkę czy jak? Tzn. chyba nie, ale takie było moje pierwsze skojarzenie.


Zdaje się, że pojawiały się tutaj na forum liczne porównania tej grupy do Pink Floyd i że to właśnie Crimsoni sa uznawani za mistrzów rocka progresywnego... ja chyba jednak wolę Floydów. Za mistrzostwo progresji to ja uważam chyba tylko debiut Crimsonów.
_________________


"Lepiej pić piwo niż nie" - Paulo Coelho

[Xavi]

Daj więcej szans Islands i Red, nie zawiedziesz się skoro lubisz debiut Bo to muzyka niebanalna, trzeba trochę czasu. Szczególnie tytułowy tej pierwszej i Starless, które zamykają płytę.

W sumie zdałem sobie sprawę, że znam 3 płyty i wszystkie to u mnie 10/10. Co dalej? Albo dobra od początku polecę bo chcę znać wszystko
_________________

[kater]

[Kubolski]

Z ich płyt z lat 80. faktycznie najlepsza jest "Discipline" i co do tego w zasadzie nie ma dyskusji Przetarli wtedy szlaki nowym stylem, Fripp zrobił totalną rewolucję w swojej muzyce.

Co do ich dokonań prog-rockowych, to najbardziej ubóstwiam "Red" - czysty mhrrrok. Debiut też jest świetny, ale takiego "Epitaph" to już słuchać nie mogę. Generalnie to dość niedoceniane są płyty "Lizard" i "Islands", a przecież niesłusznie, bo na nich też znalazła się świetna muzyka.

Spoko, Mefju, KC jest jak SOAD - trzeba do niego dojrzeć

[NAR]

[Mefju]

[KrzysiekP]

[kater]

Zrobiłem sobie playlistę z samych karmazynowych ballad z lat 70. Zresztą nie pierwszy raz. Dwie refleksje: 1. Żaden zespół tyle takich pięknych i jakby to powiedzieć głupio, szlachetnych ballad nie nagrał chyba. 2. Starego King Crimson lepiej się słucha utworami niż albumami.
_________________

PORTFOLIO / 1 DZIEŃ 1 PŁYTA / QW OKŁADKI / KOPS / ZUPA

[Xavi]

Zgadzam się z obydwoma, w życiu bym już nie wziął Reda czy In The Courta na raz, za dużo emocji na raz, zresztą nie są aż tak odczuwalne (emocje) jak osobno. Nawet mam 2 razy mniejsze ciary w końcówce Starless jak przesłucham całą płytę.
_________________

[Kubolski]

W życiu bym nie pomyślał, żeby starego King Crimson słuchać "na kawałki". A fuj! Płyta to płyta, jedziemy od początku do końca... Na "Red" jedynie odpuszczam "Providence", bo nudne i ni ch...a nie pasuje do reszty muzyki.


A teraz coś z innej, ale jednak tej samej beczki:

http://www.youtube.com/watch?v=j0zPUxJ0gZ8

Ha! To się nazywa MOCNA inspiracja

[kater]

[Kubolski]

To się nazywa "wyjątek", katrze.

[kater]

O to chodzi, na każdej ich płycie jest taki wyjątek właściwie. Czasem więcej niż jeden. Słuchanie King Crimson płytami jest przereklamowane. To nie concept-albumy, nawet na debiucie jest The Illusion.
_________________

PORTFOLIO / 1 DZIEŃ 1 PŁYTA / QW OKŁADKI / KOPS / ZUPA

[NAR]

no, za to co Fripp zrobił z Illusion to się go powinno zamknąć w pokoju z całodziennym słuchaniem Behemotha. Na słuchawkach.
Tak to były album idealny, a tak to muszę przewijać tę drugą część Moonchilda. Z resztą ogólnie czasem mam wrażenie, że niektóre rzeczy Crimsonów są (uwaga, uwaga) przeintelektualizowane .Z Illusion i Providence na czele.
_________________
oł je oł je oł je.

Powyższy post NIE jest oficjalną opinią Polskiego Fanklubu Queen, w tym jego Zarządu i innych organów nadzoru. Za obrazę uczuć religijnych i wszelkich innych proszę karać banem (na fejsie i innych portalach) jedynie owego użytkownika.


LOST: THE END - smutno mi
<smutno mu>

[Xavi]

No własnie, Moonchild to byłby mój ulubiony utwór Crimsonów ever po Starless, gdyby nie druga część
_________________

[Kubolski]

Zawsze można sobie zrobić wersję skróconą, odcinając drugą część

A co do "Providence", to już na "Starless And Bible Black" by dużo lepiej pasował. Bo na zwartym "Red" brzmi po prostu jak zapychacz.

@kater: Coś w tym jest, co napisałeś. Bo na drugiej płycie jest np. taki "Devil's Triangle", eufemizując - dość ciężkostrawny

[Fenderek]

Jak można w ogóle cokolwiek innego brać pod uwagę jako drugie za/obok Starless kiedy ten zespół ma na koncie coś takiego jak Islands...?
_________________


Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter- don't mind.

A teraz, drogie dzieci ... pocałujcie misia w dupę
http://fenderek.blogspot.co.uk/

[kater]

Devil's Triangle ma momenty z tego co pamiętam, dawno nie słyszałem. Ale właśnie - momenty. Tak samo na innych płytach - na Lizardzie jest zupełnie nieznośne Happy Family, na Larksach - skrzypcowa część suity (serio, gdyby wyciąć jak najwięcej partii Crossa, utwór by tylko zyskał), na S&BB jest choćby tytułowy albo Mincer, a na Red i debiucie - wspomniane Providence i Illusion. Tylko Islands jest wyjątkiem od tej reguły i dlatego m.in. to ich najlepsza płyta. ;]
_________________

PORTFOLIO / 1 DZIEŃ 1 PŁYTA / QW OKŁADKI / KOPS / ZUPA

[KrzysiekP]

I’m a dinosaur, somebody is digging my bones!!

[NAR]

[Kubolski]

Widzę, że sporo fanów "Islands" tutaj... Ciekawe, płyta uważana jest za niedocenianą, a tutaj taki front poparcia... Ale nie dziwię się, bo płyta faktycznie jest znakomita.

[lemur]

Lemur + Islands = Wielka Nieskończona Miłość
_________________
Pierwszy Pisarz Forum 2006, 2007, 2009; Podpis Roku 2010

Mój blogasek: http://obserwujacylemur.wordpress.com/

[KrzysiekP]

Druga połowa Islands (albumu) miecie, bo pierwsza nie porywa mnie za bardzo. Ale swoją drogą, najbardziej klimatyczny album KC to dla mnie THRAK. Genialnie się tego słucha o tej porze.

[kater]

[KrzysiekP]

[kater]

[Xavi]

Islands i tak jest na 2-gim miejscu u mnie, ale jakby Moonchild był tak genialny jak początkowe kilka minut (w sumie 2:30) to mielibyśmy dopiero prawdziwy szczyt subtelności.
_________________

[NAR]

Moonchild bylby genialny gdyby go po prostu zakonczyli, a nie wydluzali na sile. Ale nie Robert wszedl do studia zobaczyl co chlopaki zmajstrowali i krzyknal "ej to jest niezle! Ale brakuje tu jeszcze jakiegos malego onanizmu", a nastepnie usiadl i zniszczyl jedna z najpiekniejszych melodii Crimsonow ;f
_________________
oł je oł je oł je.

Powyższy post NIE jest oficjalną opinią Polskiego Fanklubu Queen, w tym jego Zarządu i innych organów nadzoru. Za obrazę uczuć religijnych i wszelkich innych proszę karać banem (na fejsie i innych portalach) jedynie owego użytkownika.


LOST: THE END - smutno mi
<smutno mu>

[Kubolski]

Fripp nic nie zniszczył. Naprawdę, co wam to przeszkadza - skróćcie sobie utwór w Audacity czy gdzieś tam i po sprawie.

Prawdziwy onanizm to dopiero solo Davida Crossa w "Larks' Tongues I".

[kater]

Jedno i drugie to ten sam onanizm. Właściwie to nie jest odpowiednie słowo - onanizm powinien chyba kończyć się wybuchem. To raczej strasznie długie drapanie się po jajkach.
_________________

PORTFOLIO / 1 DZIEŃ 1 PŁYTA / QW OKŁADKI / KOPS / ZUPA