The Who

[Lukas]

Zdecydowałem się skompletować dyskografie "The Who" od samego początku , od pierwszej płyty do tych najnowszych .

Z lat 60 są następujące albumy :

The Who Sings My Generation 1965
A Quick One 1966
The Who Sell Out 1967
Tommy 1969

I mam w związku z tym pytanie czy można normalnie dostać na CD. wydania tych albumów z lat 90 - bez bonusów ? O ile o "Tommym" wiem , że można łatwo dostać to tych pozostałych płytek nie widziałem .

[Kuba]

Proponuje szukać na Allegro... W sklepach jak juz coś maja Who to udziwnione wydania, chciałem raz kupic Who's Next to bylo tylko w postaci DVD
_________________
Well, it's all right then, and it's all right now

[Lukas]

Tak też myślałem , będę musiał sobie zorganizować kolejne polowanie na allegro Tak jak kupowałem "In Rock" i "Machine Head" DP , w sklepach oczywiście bez bonusów wydan nie mają

[Crystal]

Chociaz co do tych wydań z bonusami, to polecam płyte "Who's next" właśnie w tym wydaniu ,bo na drugiej płytce jest zajebisty koncert. No i oczywiscie sławne "live at leeds" tez polecam w wersji dwupłytowej, zawierającej cały zapis koncertu.
_________________
hayzee rider

[Bizon]

http://www.youtube.com/watch?v=zqfFrCUrEbY yeaaaah ! zajebiste heheh
_________________

if you don't like oral sex, keep your mouth shut...
http://issuu.com/rockaxxess/docs/rock_axxess_15-16 - nowy numer ROCK AXXESS

you never had it so good, the yoghurt pushers are here

[Qnrad]

[Crystal]

Poniżej solo Johna Entwistla z koncertu w Royal albert hall w 2000 roku, wydane zresztą na dvd, polecam bo ten koncert wymiata!

http://pl.youtube.com/watch?v=meu9rERnTf8
_________________
hayzee rider

[Crystal]

Tak odswieżam chwilowo temat
Na discovery chanell w ten czwartek o 22 bedzie program "Ostatnie 24 godziny: Keith Moon", mysle że warto obejżeć
_________________
hayzee rider

[black_queen]

Po poście crystala widzę, żę zaglądnęłam tu 4 miesiące za późno. Od kiedy oglądnęłam "Tommy'ego" nie mogę się uwolnić od słuchania The Who. Jakkolwiek na początku byłam dość sceptycznie nastawiona do filmu, który cały składał się z piosenek, tak po oglądnięciu całości stwierdzam, że to jeden z najbardziej odjechanych jaki kiedykolwiek oglądnęłam, wspaniale surrealistyczny, no i te loki Daltreya (oczywiście ja się nim zachwycam jako że moim zboczeniem jest podkochiwanie się w facetach, którzy teraz mają po 60lat, a kiedyś byli piękni i wspaniali, w przypadku Rogera oparcie mam jedynie w omim tacie, bo mama i przyjaciółkja zgodnie twierdzą, że był i jest paskudny ;d ) Wracając do głównego wątku, dopiero zaczynam poznawać
The Who, narazie jestem po przesłuchaniu "Who's next?", "Who are you?" i "Tommy'ego" - mjut orzechy. Urzekł mnie ten zespół całkowicie, poczynając od wokalu i imidżu Rogera, Johna, który ochrania swój bas podczas totalnej rozwałki, poprzez Pete'a z tym swoim wiosłowym uderzeniem i Keitha, który jest poprostu Keithem Moonem i to wystarczy, żeby się zauroczyć ;p

http://www.youtube.com/watch?v=7xZOrWK6d4g
http://www.youtube.com/watch?v=PkEAS_eySw4
- mogę oglądać w nieskończoność
_________________
mam plan tak szczwany, że można mu doczepić ogon i powiedzieć, że to lis

[Bizon]

hmm BYŁ keithem moonem

a co do taty, to ja bym sie jednak zaczal martwic na twoim miejscu jesli tylko jemu sie roger podobal

co do the who - na dime jest jeszcze gdzies dvd z tegorocznego vh1 rock honors, gdzie uhonorowano wlasnie the kto i oprocz nich ich kawalki zagrali tez foo fighters, pearl jam, tenacious d, flaming lips i jeszcze jacys, ktorych nie znam i nie pamietam
_________________

if you don't like oral sex, keep your mouth shut...
http://issuu.com/rockaxxess/docs/rock_axxess_15-16 - nowy numer ROCK AXXESS

you never had it so good, the yoghurt pushers are here

[Kuba]

Rozwalają mnie dialogi zespołu z prowadzącym z powyższego linku z My Generation

Prowadzący: Pete, where you from
Pete:London
Prowadzacy:London, where?
Pete:London, England

Prowadzący:You're Roger, yes? And where you from?
Roger: Oz


_________________
Well, it's all right then, and it's all right now

[black_queen]

[Kuba]

Ja mam jedno dvd Who z '75 roku, ale czy jest to godne polecenia? Zwykły bootleg, takie Hammersmith '75 albo '79 czy Sao Paulo '81 Queen są niebo lepszej jakości i nagrane z większą ilością kamer. Póki co moge Ci polecić Live at Leeds w jak najmożliwiej szerokiej wersji [2 CD w tym drugi krążek jest zapełniony wykonaniem Tommy]
_________________
Well, it's all right then, and it's all right now

[BeBe]

Mam ich jedną płytę, Who Are You, kupioną w ciemno, bo tanio było. Poza jednym kawałkiem - nie podoba mi się prawie zupełnie ;d
_________________
Sometimes the only sane answer to an insane world is insanity.

[Kuba]

Na The Who jest tylko jeden sposób: Włączyć, moim zdaniem ich najwybitniejszy album: Who's Next i jeżeli nie podejdzie raczej nie wracać do ich muzyki
_________________
Well, it's all right then, and it's all right now

[kater]

Ja Tommy'ego znam. Przesłuchałem ze dwa razy kiedyś - też mi zupełnie nie podchodzi.
_________________

PORTFOLIO / 1 DZIEŃ 1 PŁYTA / QW OKŁADKI / KOPS / ZUPA

[BeBe]

[Fenderek]

To czemuś nie głosował w TOP10? 15 osób na tak genialny, klasyczny zespół to wstyd...
A album jest przekozacki, jest- nie jedyny...
_________________


Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter- don't mind.

A teraz, drogie dzieci ... pocałujcie misia w dupę
http://fenderek.blogspot.co.uk/

[BeBe]

[Jasiu]

Dziwne, ze temat o The Who ma dwie strony, a o Feelu - 7
Dziwne, ze w Polsce the Who to taki underground, a przeciez np taki Queen przewyzsza klasa i talentem i to znacznie...
Mieli duuuuzo plyt, o ktorych mozna by powiedziec "ich najlepsza" - chociazby "The Who Sell Out", "Tommy", "Who's Next", "Quadrophenia", czy tez "Who Are You". Ten zespol to ARTYSCI, same talenty!

[Fenderek]

[Vimes]

Chyba mój ulubiony zespół. Taki Queen daleko z tyłu macha rękami

Najlepszy wokalista wszechczasów(IMO), doskonała rytmiczna (Entwistle w "My Generation" to jest Bóg), a Townshenda to ja za największego geniusza kompozytorskiego w historii rocka uważam (zresztą gitarzysta też z niego dobry).

Ulubiony album?? "Who's next", zaraz za nim "Tommy".

[zinger menu]

Zespół, który próbował sił w kilku różnych stylach i w każdym z nich poczuł się jak ryba w wodzie. Pierwsze dwa albumy (The Who Sings My Generation, A Quick One) to dla The Who okres pogodnego, wczesno-bitelsowego grania - rock'n'rolla przeplatanego z big-beatem i małą domieszką psychodeli. Jeżeli ktoś chciałby poznać ich muzykę w tej odsłonie, to najbardziej reprezentatywnymi dla owego czasu kawałkami będą "So Sad About Us", "Run Run Run", "Don't Look Away", "La La La Lies", "Much Too Much", "The Kids Are All Right", "It's Not True" oraz oczywiście pierwszy wielki hit The Who - "My Generation". Na razie niewiele wskazywało na to, by w przyszłości muzycy mieli się skierować ku bardziej zaawansowanej formie, aczkolwiek na drugim albumie - A Quick One - były już pewne dyskretne zwiastuny takiego obrotu spraw. Zawarta tu została jedna z najdłuższych w twórczości The Who piosenek - "A Quick One (While He's Away)". Jest to utwór dość wielowątkowy, z całkiem zaskakującym, efektownym finiszem. Krótki kawałek "Cobwebs And Strange" to humorystyczny popis bębnienia na perkusji - gra legendarny Keith Moon Zupełnie oryginalny był też największy przebój z tej płyty - "Boris The Spider".
Pierwszą poważną zmianę w brzmieniu zespołu przyniósł rok 1967, gdy światło dzienne ujrzał trzeci album - The Who Sell Out. Muzycy wyraźnie zwrócili się ku rockowi psychodelicznemu, widać również pierwsze nieśmiałe kroki w kierunku progresji. Wskazują na to podjęte na krążku oryginalne rozwiązania, jak choćby poupychane między utworami groteskowe wstawki muzyczne przywodzące na myśl jakieś radiowe reklamy. Także same utwory zawarte na płycie często odbiegały od tego standardowego rock'n'rollowego schematu, jakiego The Who przedtem się zwykle trzymali. Piosenki zbaczały ku mniej przewidywalnym formom. Przykładem świeci tu m.in. kapitalne "Silas Stingy", czy też "Rael". Z tych mniej zaskakujących kawałków szczególnie polecam "Tatoo", "I Can't Reach You" i "Our Love Was".
O ile rok 1967 przyniósł pierwszą wyraźną zmianę, o tyle 1969 był rokiem rewolucji w muzyce The Who. Oto wyszedł pierwszy w twórczości tego bandu krążek, który z czystym sumieniem można przypisać do nurtu progresywnego - Tommy. Przemawia za tym choćby nietypowa, jak na tamte czasy, formuła albumu - zamieszczone tu utwory wspólnie stanowią zgraną, spójną całość, zarówno w warstwie muzycznej, jak i tekstowej, prezentując konkretną skleconą przez muzyków opowieść. Krótko mówiąc, był to jeden z pierwszych concept albumów, pierwszy oficjalnie określony mianem rock opery. Zbudowana przez grupę fabuła jest co najmniej szalona. Główny bohater, chłopiec o imieniu Tommy, w wyniku szoku spowodowanego śmiercią ojca, zabitego przez kochanka żony, traci wzrok i słuch. Jego życie bynajmniej nie staje się jednak mniej ciekawe. Wręcz przeciwnie, od tej pory dzieją się najrozmaitsze rzeczy, od tych bardzo pozytywnych, po bolesne i nieprzyjemne. Mówiąc o tych dobrych, należy wspomnieć, że głuchoniewidomy Tommy dzięki znakomitemu zmysłowi dotyku został mistrzem flippera. Jeśli mówimy o złych, z pewnością należy do nich molestowanie seksualne przez wuja, czy też dokuczania i złośliwości ze strony kuzyna Kevina. Jak widać, cała ta opowieść to pomieszanie z poplątaniem, ale w połączeniu z równie przewrotną muzyką - naprawdę wciąga.
I właśnie na muzyce powinniśmy się tu przede wszystkim skupić. Nowatorskim wówczas zabiegiem było zastosowanie przeplatających się przez album stałych motywów muzycznych, które były spoiwem ogólnej jego treści muzycznej i znakomicie ją "wiązały". Dzięki nim muzyka z Tommy'ego bardzo ładnie kleiła się jako całość. Do tych motywów należało choćby przepełnione dramaturgią "see me, feel me, touch me, heal me", po raz pierwszy pojawiające się w bajecznym utworze "Christmas". Innym, nie mniej istotnym motywem był przewijający się przez różne utwory tekst "Tommy, can you hear me?", wyśpiewywany na kilka sposobów - w "Christmas" w formie tragicznego wykrzyknienia, natomiast dla przykładu w piosence "Tommy, can you hear me?" - bardzo wesoło, wręcz euforycznie. Są też na krążku motywy czysto instrumentalne, jeden z ważniejszych pojawia się m.in. w "Overture", "Sparks" i "Underture". Swoją drogą, ostatni z tych utworów jest najdłuższym w twórczości The Who, do tego całkowicie instrumentalnym. Skłamałbym jednak, mówiąc że pełni na tym albumie szczególną rolę. Nawet sami muzycy pominęli ten kawałek, obok zaledwie trzech innych z Tommy'ego, na koncercie w 1969 r., zarejestrowanym później na rozszerzonej wersji kultowego koncertowego albumu Live At Leeds. Ten fakt mówi sam za siebie.
Zdecydowanie większą popularność zdobyły krótsze, acz może bardziej porywające kompozycje, jak "Acid Queen", "Pinball Wizard", "Overture", czy "Go To the Mirror". Od siebie w szczególności polecam "Christmas" - kawałek, choć nieszczególnie długi, to o wielkim stężeniu treści, pełen zmian tempa i dynamiki, oraz diametralnych wahań klimatu - od otwierającej utwór euforii po nostalgię i dramatyzm. Osobiście odpływam, wsłuchując się w genialnie zmontowane chórki na początku i na końcu piosenki. Być może jeszcze bardziej entuzjastyczne odczucia mam podczas kontemplacji chóralnego brzmienia The Who w "Cousin Kevin" - kawałku trochę niedocenionym, wszak to jeden z tych czterech pominiętych we wspomnianym przeze mnie występie. Jeśli w czymś Tommy przypomina swego poprzednika, The Who Sell Out, to będą to liczne i krótkie, często groteskowe, wstawki muzyczne oddzielające te ważniejsze utwory. Również bardzo umilające słuchanie.
Bardzo wiele miejsca poświęciłem na opisanie tego albumu, ale nie bez powodów. Tommy figuruje w pierwszej setce na liście pięciuset albumów wszech czasów utworzonej przez wiodący magazyn muzyczny Rolling Stone. Nie była to ostatnia rock opera w dyskografii The Who, choć ich drugie dzieło, które można tak określić (Quadrophenia), wydane cztery lata później, znacznie się od Tommy'ego różniło i było zarazem mniej cenione - acz również umieszczone na przytoczonej liście (266. miejsce). Królową tego albumu była patetyczna pieśń, a właściwie hymn "Love Reign O'er Me", który Roger Daltrey odśpiewał w 1985 r. podczas wielkiego charytatywnego koncertu Live Aid. Ale to zdecydowanie nie jedyny utwór, na który warto zwrócić uwagę na Quadrophenii. Jest jeszcze dynamiczne, szybkie, porywające "The Real Me", melancholizujące "Sea And Sand", hardrockowe "Doctor Jimmy" oraz piosenka o niespotykanej energii i klimacie - "5 15". Polecam całą płytę.
Dwa lata po Tommy'm i dwa lata przed Quadrophenią wydany został chyba najbardziej do dziś ceniony krążek w dorobku zespołu. To oczywiście Who's Next. Znalazło się aż na 28. miejscu listy sporządzonej przez Rolling Stone. Lista listą, ale niemal wszyscy fani stawiają Who's Next ponad wszystkimi pozostałymi płytami The Who. Przyznam, że to chyba szczyt ich studyjnej formy. Wtedy też członkowie bandu wprowadzili do swojej muzyki klawisze (co kontynuowali na Quadrophenii) - zarówno pianino, jak i syntezatory, osiągając w znacznym stopniu elektroniczne brzmienie. Sztandarowe utwory to emanujące właśnie tą elektroniką "Baba O'Riley", pokaźne hardrockowe "We Won't Get Fooled Again" i chyba najbardziej klimatyczna piosenka, jaką kiedykolwiek udało się stworzyć The Who - "Behind Blue Eyes". Niepowtarzalny, tajemniczy nastrój, w połowie utworu nagle przechodzący w hardrockowy pazur gitary Townshenda i przede wszystkim głosu Daltreya. Od siebie polecam jednak w szczególności dwa nieskazitelne, czyste, balsamiczne dla ucha, a jednocześnie niepozbawione energii "The Song Is Over" i "Getting in Tune".
W ten sposób omówiłem wszystkie naprawdę udane albumy studyjne The Who - wszystkie sześć znajduje się na liście pięciuset albumów wszech czasów. Potem były dwa przeciętne krążki - The Who by Numbers i Who Are You - a potem umarł Keith Moon, co dla wielu fanów, w tym dla mnie, oznacza niepisany koniec zespołu. Keith Moon był bowiem jednym z najwybitniejszych perkusistów rockowych, może nawet najwybitniejszym. Albumem najlepiej unaoczniającym jego wirtuozerię był chyba rozlegle przeze mnie opisany Tommy.
Warto wspomnieć, że The Who stworzyło również cholernie ceniony album koncertowy Live at Leeds. Przez wielu krytyków i melomanów uważany jest za najlepszą koncertówkę w historii. Wtedy, kiedy Live at Leeds okrzyknięto najwybitniejszym nagraniem live, zarejestrowane były na nim jedynie cztery utwory, ale w tym ponad 15-minutowa, pełna wirtuozerii wariacja na temat "My Generation". Dopiero po latach dodano do tej płyty wykonania kilku innych piosenek - wykonania z tego samego roku - a jeszcze później dołączono zapis koncertu, na którym zagrany został niemal cały Tommy. Niestety, te dorzucone materiały nie prezentują się tak dobrze jak pierwotna część albumu. Mam tu na myśli przede wszystkim aspekt wokalny. Szczególnie w piosenkach z Tommy'ego Daltrey nie radził sobie z wieloma dźwiękami. Gdy próbował tak brawurowo jak w studiu wyciągać te agresywne wysokie nuty, nierzadko wychodziły z tego niekontrolowane piski lub pojękiwania. Inną sprawą jest, że koncert ten grano niemal bez żadnych przerw, co mogło solidnie obciążyć struny głosowe Rogera. Aha, i Live at Leeds też znajduje się na tej liście z Rolling Stone

Dobra, to teraz powiem w mega-skrócie: jeden z najlepszych zespołów wszech czasów

EDIT: Przesadziłem z tym postem trochę, nie?
_________________
2009 edo bentley continental gt speed 2006 edo volkswagen touareg red black

[Kubolski]

Zinger - jako znawca tematu, wyjaśnij mi jedną rzecz... W utworze "Baba O'Riley" bębny na początku grają nierówno - po wstępie wyraźnie zwalniają... Jakim cudem taki babol przeszedł etap nagrań?

[NAR]

Who's Next jest PRZEKOZACKIE!
Czemu dopiero teraz poznałem? Świente, świetne.
Oglądam też na YT co jest dostępnez ich gigsów i kuźwa... oni absolutnie rozwalali na żywo. Ten Townshend to absolutne zwierze, te jego bodskoki co onz tą gitarą wyprawia! Moon miejscami bębni tak, że dech zapiera, Entwistle zapierdzielał szybciej na tym basie niż Myung! Noi Daltrey są momenty w utworach ("LOOOOOOOOOOVE reign o'er me", wrzask w Won't get fooled"...) gdy wydaje się być jednym z 2, 3 najlepszych wokalistów w ogóle.
Musze poznać więcej.
Chyba Tommy teraz pójdzie.

Edit
słucham tego We Won't... i TO jest kuźw pieprzony rock and roll. Kopie tyłek jak nie wiem.
http://www.youtube.com/watch?v=oUbGLVvfB7Y&feature=related
nie da się lepiej
_________________
oł je oł je oł je.

Powyższy post NIE jest oficjalną opinią Polskiego Fanklubu Queen, w tym jego Zarządu i innych organów nadzoru. Za obrazę uczuć religijnych i wszelkich innych proszę karać banem (na fejsie i innych portalach) jedynie owego użytkownika.


LOST: THE END - smutno mi
<smutno mu>

[zinger menu]

[Fenderek]

[KrzysiekP]

Ja przy Who's Next momentami zasypiałem. To nie jest materiał na 2 płytowy album.

[zinger menu]

Powiem więcej - to NIE jest dwupłytowy album

Pomijając już fakt, że nie wiem właściwie, przy którym dźwięku na Who's Next mógłbym zasnąć. Jak dla mnie, muzyczna zawartość tego albumu prezentuje pewnego rodzaju złoty środek - idealny balans między przystępnością a niekonwencjonalnością muzyki. Dodać należy do tego czystość brzmienia - gdy tego słucham, wokół mojego odtwarzacza roztacza się wręcz jakaś magiczna aura, ta muzyka po prostu z niego płynie. Gdy słucham wspomnianego już przeze mnie "The Song Is Over" (http://www.youtube.com/watch?v=NgYudFmmOl4"), czy "Getting in Tune" (http://www.youtube.com/watch?v=57SgsJt0Ivs), zdobionych marzycielskimi dźwiękami pianina, przed oczami mam jakby rajską krainę - obfitującą w soczystą zieleń, z wodospadami, żyjącym w harmonii ptactwem... Nuty są wprost czarodziejskie.

A jeśli chodzi o Tommy'ego, to na zachętę zamieszczę linki do kilku ciekawszych utworów
Christmas: http://www.youtube.com/watch?v=YPmijD6jqHs
Cousin Kevin: http://www.youtube.com/watch?v=4GJ52f2TiJA
Acid Queen: http://www.youtube.com/watch?v=LbZj7hyqo2c
Pinball Wizard: http://www.youtube.com/watch?v=guSmnupyXtI
Go to the Mirror: http://www.youtube.com/watch?v=wPzY30v9mtg

A na deser coś bardziej zaskakującego. Wersja "Pinball Wizard" z Eltonem Johnem, musical Tommy. Parę genialnych modyfikacji linii melodycznej dodaje tej piosence takiej właśnie miuzikalowości http://www.youtube.com/watch?v=-ZCwiNJ4wgo
_________________
2009 edo bentley continental gt speed 2006 edo volkswagen touareg red black

[Filip2412]

Naszłą mnie chęć aby coś napisać w tym wątku.Jak dla mnie The Who to jedna z najlepszych kapel w historii.Moim zdaniem są lepsi od Queen i większość z tego co nagrali lepsza jest od tego co nagrała królowa.Moje ulubione ich płyty to Who's Next,The Who Sell Out i A Quick One.A wracając do Who's Next to moim zdaniem jest on lepszy od większości płyt Queen,bez wątpienia bije The Game,The Miracle,Jazz,News of The World czy Hot Space.Reasumując uważam ich za najlepszy zespół po The Beatles i The Rolling Stones.