Marillionanizm [Warning: Massive Lolcontent Ahead]

[wasdfg7]

Co po Marbles? W sensie po płycie i jeśli chodzi o twórczość Marillion z Hoghartem? I jeszcze jedno. Fenderku, jeśli to czytasz...... nie dawaj w topie na razie Marillion. Nie przypuszczałem, że "tak szybko" zacznę ich poznawać po odejściu Fisha
_________________

MARILLION - BRAVE
The true soul of Queen band is lost...
______________________________
I've Been Blessed By God
Yet I Feel Forsaken
All To Me Was Given
Now It's Finally Taken

[Fenderek]

Ja czytam WSZYSTKO...
Marillion może chwilę poczekać, czemu nie Sam mam jeszcze do przesłuchania dwie płytki, więc...
_________________


Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter- don't mind.

A teraz, drogie dzieci ... pocałujcie misia w dupę
http://fenderek.blogspot.co.uk/

[wasdfg7]

Absolutnie fantastyczne płyty Marbles i Season's End..... Do Brave się jeszcze nie przekonałem ale spokojnie mamy czas. Tak Fenderku? W sumie Marillion z Hoghartem mogę cenić za to samo co z Fishem. Melodyjność, emocje, i w ogóle takie wspaniałe to i sentymentalne jest. Coś mi się zdaje, że top 10 będzie ciężko ułożyć.... bo już znika granica jaka dzieliła oba światy... ten Fishowy i Hoghartowy The space, Seasons end, Ocean Cloud, Marbles III.... no normalnie cudo. Co dalej? Jaka płyta następna jest dobra... inna sprawa, że będę chciał poznać wszystkie ale.... ale co warto najpierw?
_________________

MARILLION - BRAVE
The true soul of Queen band is lost...
______________________________
I've Been Blessed By God
Yet I Feel Forsaken
All To Me Was Given
Now It's Finally Taken

[wasdfg7]

Czuję, że mówię sam do siebie i nikt mnie nie słucha ale co mi tam. Przyzwyczaiłem się Zastanawiam się powoli czy w topie Marillion jaki może wkrótce będzie jakikolwiek utwór z Fishem w składzie znajdzie się w moim top 3. Po prze genialnym Neverland poznanym już całkiem sporo temu i The Space... lub Season's End dociera naprawdę do mnie The Invisible Man. Już jest na co najmniej drugim miejscu jeśli chodzi o świat Hoghartowy. Nie chcę póki co konfrontować tego z pierwszymi 4 albumami ale już wiem, że będzie ciężej niż... no chyba z Queen nawet. Wiele równorzędnych utworów i nie na jakimś średnim poziomie.....

http://w454.wrzuta.pl/audio/aFFGjUYgmIb/01_-_the_invisible_man

Słuchając tego głośno, wczuwając się, nie wiem... cokolwiek... miażdży !!! To jak powoli ten utwór wzrasta w siłę i wzrasta i gdy następuje ten efekt tfu moment kulminacyjny.... wydaje się, że jest jeden głośny szum, ale jaka tam melodia jest, to co robi Hoghart, Rothery... dla mnie geniusz!!! W sumie pewnie będę to samo pisał w topie, ale tam mnie może ktoś więcej wysłucha.
_________________

MARILLION - BRAVE
The true soul of Queen band is lost...
______________________________
I've Been Blessed By God
Yet I Feel Forsaken
All To Me Was Given
Now It's Finally Taken

[black_queen]

Uwaga, piszę żeby ten z dziwnym nickiem nie zaliczył hattricka w postaci trzech postów pod rząd ;d
Moja sytuacja jest bardzo podobna, już minął okres Marillionu z Fishem i marillionu z hoghartem, choć dalej są to dla mnie dwie odrębne rzeczy, lecz teraz na równym poziomie. Przyznam, że to mój tato tak mnie początkowo do Hogarta zniechęcił, a bo to "niemelodyjne jakieś takie" A teraz razem zachwycamy się Marbles czy Brave. Ta druga początkowo wydawała mi się kurewsko smutna, ale albo to ja miałam deprechę albo ktoś mi podmienił płyty. Teraz już tak tego nie odczuwam, mimo, że historia tej dziewczyny do radosnych nie należy.

Naprawdę mnogość wspaniałości można znaleźć w nagraniach Hogarcianych, i nie chodzi bynajmniej o to, że na bezrybiu i rak ryba.
W mojej czołówce znalazłyby sie napewno "Easter" - za zabójczą solówe i tuturu na końcu, "Ocean Cloud" - przepiękna melodia, no i ta gitara w środeczku, młaa, "Neverland", " czy prawda ten nieco bardziej popowy "Uninvited Guest".

[wasdfg7]

Kiedy słuchałem jakiegokolwiek kawałka Hoghartowego Marillion zanim się w nich zanurzyłem ... zawsze mnie odrzucało na kilometr. Nie wiem co było tym czymś co mnie do nich przekonało ale błogosławię to. Ileż pięknej muzyki się tu jeszcze kryje. Kilka tygodni temu zastanawiałem się, czy kryje się jeszcze coś pokroju Neverland. Do tej pory znalazłem na 3 bodajże płytach jakieś 4, 5 kolejnych tak wspaniałych utworów. Gdy wyszła ostatnia ich płyta ( a było to zanim wpadłem totalnie ) nic mnie w niej nie ruszyło i niczym nie zachwyciło. A słyszałem opinie, że zła to płyta nie jest. Tak wiele zostało do poznania, ale jeśli jeszcze gdzieś się coś takiego kryje to nadchodzę....

A co do Brave.... Poczytałem, poczytałem .... i nie widziałem tego powiem szczerze. No i jak do tej pory miałem stosunek nijaki do tej płyty.... w sensie wspaniała muzyka i w miarę teksty tak teraz... ( przy czym "w miarę teksty" chodzi mi tu jak na Marillion bo porównywać tego dajmy na to z Queen nie ma co.... I Queen miewał teksty dobre... ale za często to się nie zdarzało ;p ) tak teraz... płyta do mnie przemawia

I jak w jednej z recenzji było napisane... zresztą zacytuję....

[lemur]

Fish jest Bogiem a w-7 nie wie co pisze i kibicuje Srealowi

Znaczy się, ja nie mam nic do Hogharta, całkiem przyjemnie się tego słucha, może nie znam bardzo dobrze, ale kilka fajnych rzeczy znalazłem...ale jak Ryba łka w "Sugar Mice", wścieka się w "Blind Curve" albo po prostu śpiewa w "Jigsaw" to zżera Hogharta na jeden ząb
_________________
Pierwszy Pisarz Forum 2006, 2007, 2009; Podpis Roku 2010

Mój blogasek: http://obserwujacylemur.wordpress.com/

[wasdfg7]

A gdzież to ja napisałem, że Fisha cenię mniej aniżeli Hogharta? Wyraziłem jeno opinię, że Świat Hoghartowego Marillion zrównuje się z Marillion Fishowym. Już nie ma tego przeświadczenia, że Fish tak a co nie Fish to blee.... W życiu nie powiem, że to co Marillion stworzył z Fishem jest złe, płytkie, lipne czy cokolwiek. Muzyka ponadczasowa, fenomenalna itd. Ale nie moja wina, że odszedł, że pozwolił wejść na swoje m-sce komuś kto może jego pozycję zachwiać. Bo Hoghart też śpiewa bardzo emocjonalnie, czasem nawet przewyższając Fisha ( a to do łatwych w tym względzie nie należy), też pisze fenomenalne teksty. Ktoś kiedyś powiedział ( przyczepiło mi się, że Crowley )że Fish był/jest poetą. Ale jak się okazuje nie jedynym. I cieszę się wielce, że dostrzegam ten inny świat i go doceniam. I wyrosłem z przekonania w którym Ty żyjesz. Jak Marillion to tylko Fish. Otóż nie kochany

Nie chcę teraz zestawiać ze sobą Blind Curve, Incubus, Jigsaw czy Forgotten Sons z The Invisible Man, Neverland, Ocean Cloud, The Space, Season's End.... Dlatego "boję się" Top 10..... Bo tu będą się działy rzeczy straszne.....
_________________

MARILLION - BRAVE
The true soul of Queen band is lost...
______________________________
I've Been Blessed By God
Yet I Feel Forsaken
All To Me Was Given
Now It's Finally Taken

[lemur]

A gdzież to ja napisałem, że jesli Marillion to tylko Fish? Nie odmawiam temu co było po odpłynięciu Ryby, prawa do tej zaszczytnej nazwy. Ot, dla mnie osobiście, Marillion z Fishem wznosił się na niesamowite wyżyny w dużej mierze dzięki jego tekstom, głosowi i charyzmie.
I nie pisałem ,że nie znosisz Fisha, tylko zbulwersowały mnie takie herezje jak potencjalny brak rybich utworów w TOP3
_________________
Pierwszy Pisarz Forum 2006, 2007, 2009; Podpis Roku 2010

Mój blogasek: http://obserwujacylemur.wordpress.com/

[wasdfg7]

[NAR]

NO dobra doszedłem do wniosku, że nie ma co czekać i trza poznać bliżej.
Znam oczywiście jedynie przegenialne Misplaced Childhood, więc moje standardowe pytanie:
Jaką inną płytę polecicie? Najbardziej by mi chyba pasowało coś z Fishem, ale nie wiem jak to tam jest z nim było. Czy inne płyty są też tak genialne?
_________________
oł je oł je oł je.

Powyższy post NIE jest oficjalną opinią Polskiego Fanklubu Queen, w tym jego Zarządu i innych organów nadzoru. Za obrazę uczuć religijnych i wszelkich innych proszę karać banem (na fejsie i innych portalach) jedynie owego użytkownika.


LOST: THE END - smutno mi
<smutno mu>

[wasdfg7]

Wyjdę na znawcę

Oj człowieku, generalnie w moim mniemaniu następną płytą którą powinieneś poznać to jest albo Fugazi albo Script's.... Kawał świetnej muzyki. Prawdzie genialne i całościowe płyty. W pewnym momencie jeden utwór już nie istniej bez następnego. Osobiście skłaniałbym się jednak ku Script's gdyż jest tam utwór tytułowy, jest tam Chelsea Monday czy sama końcówka płyty w utworze Forgotten Sons. Wymarzony debiut!!! Coś wspaniałego i obowiązkowego. A jak i to poznasz no to ostatnią pełnoprawną płytę Marillion z ery Fisha czyli Clutching.... moim zdaniem już nie tak spójna jak reszta, ale i tak fantastyczne granie jest tam zawarte. Z tego co czytałem ludzie najbardziej cenią tam wokal Fisha gdzie się już trochę nauczył śpiewać i nie skrzeczy. Osobiście argument z dupy ale tam..... Więc proste. 3 płyty jakie Ci pozostały spokojnie poznaj... obowiązkowo. A potem? Hoghart, Genialne Marbles, Fenomenalne Brave, Fantastyczne Season's End. Obowiązkowe!!!
_________________

MARILLION - BRAVE
The true soul of Queen band is lost...
______________________________
I've Been Blessed By God
Yet I Feel Forsaken
All To Me Was Given
Now It's Finally Taken

[Bizon]

z rybą to mozesz w ciemno wszystkie studyjne (zwlaszcza, ze byly tylko 4 heh). z H na razie sam malo znam. tylko season's end i marbles. obie dobre, zwlaszcza te pierwszą z czystym sumieniem polece
_________________

if you don't like oral sex, keep your mouth shut...
http://issuu.com/rockaxxess/docs/rock_axxess_15-16 - nowy numer ROCK AXXESS

you never had it so good, the yoghurt pushers are here

[kater]

[wasdfg7]

[lemur]

Słucham tego "Ocean Cloud", które Fenderek dał na pierwszym miejscu: nie powiem, bogate, epickie, momentami naprawdę piękne...ale kurczę, coś jest takiego, co sprawia, że gdy słyszę Fisha to jestem rozedrgany emocjonalnie, wszystko we mnie buzuje, a gdy słyszę Hogharta to słyszę po prostu dobry wokal...
_________________
Pierwszy Pisarz Forum 2006, 2007, 2009; Podpis Roku 2010

Mój blogasek: http://obserwujacylemur.wordpress.com/

[Bizon]

crystal zapewne mialby swoją teorie zwiazaną ze spiewaniem i klimatem...
_________________

if you don't like oral sex, keep your mouth shut...
http://issuu.com/rockaxxess/docs/rock_axxess_15-16 - nowy numer ROCK AXXESS

you never had it so good, the yoghurt pushers are here

[lemur]

[Fenderek]

[gang9]

lubie marillion, ale jakos tylko ten poczatkowy okres z Fishem, podoba mi się jego sposób śpiewania.
co do samej muzyki- świetna solówki Steve'a Rothery'ego (Three boats down from candy-fenomenalna), bardzo fajne brzmienie perkusji, co tu dużo mówić- jeden z najlepszych przedstawicieli gatunku

[Incubus]

Witam wszystkich ponownie, w swoim "pierwszym" poście!

Czytając ten wątek zauważyłem, że większość z Was jest bardzo pozytywnie nastawiona wobec dokonań klasycznego Marillion, wychwalając (bardzo słusznie!) pierwsze cztery albumy w ich obfitej dyskografii... lecz z drugiej strony - niejako ignorując kolejnych jedenaście (!) z h w miejscu masywnego Szkota. Tłumaczę to sobie tym, że klasyczny Marillion nagrywał równolegle z Queen u szczytu sławy (co więcej - Marillion bywał nawet supportem na queenowej trasie Magic), a więc choćby przez to właśnie ten etap twórczości Mari może być Wam bliższy. I rzeczywiście, nie sposób nie docenić klasyki - takie perły, jak Incubus (hehe ), Script For A Jester's Tear, Chelsea Monday, White Russian, Blind Curve czy Fugazi przeszły do historii (neo)prog rocka i należy im się - jeśli nie podziw (de gustibus non est disputandum), to przynajmniej szacunek.

Niemniej jednak chciałbym zaznaczyć, iż Marillion zyskał swój kultowy status między innymi dzięki trafnej obserwacji kolegów po fachu (mam na myśli Genesis oraz Pink Floyd) oraz trendów rynkowych - zespół powstał niejako w opozycji dla szalejącego nurtu new romantic, kopiując styl muzyczny oraz wzorce sceniczne wczesnego Genesis. Znawcy tematu z pewnością uśmiechają się słysząc w Grendel elementy gabrielowskiego Supper's Ready, tudzież widząc na scenie bardziej masywną, lecz niemal równie teatralną kopię Petera z okresu trasy Lamb ('74).

Analogie do Genesis można dostrzec również w siłach składowych zespołu - gdy wspomniana teatralność Fisha zaczęła budzić konflikty, ten postanowił porzucić zespół, prawdopodobnie wyobrażając sobie karierę solową na wzór Petera Gabriela. Rzeczywistość narysowała własny scenariusz dla Fisha, lecz osłabiony Marillion z równym uporem podniósł sztandar z nowym wokalistą. Czy wyszło im to na dobre? Zdecydowanie tak!

Głównym problemem, czy raczej kłodą pod nogi dla Steve'a Hogartha był fakt, iż w żadnym aspekcie nie przypominał on Fisha. Stał się przez to obiektem kpin na skutek bezsensownych porównań - głównie ze strony ludzi toczonych chorymi pretensjami i zawiścią. Tak było przede wszystkim w polskich mediach (!), które aż do wydania Afraid Of Sunlight ('95) zdawały się celowo nie zauważać kolejnych dokonań Marillion, tkwiąc w niezrozumiałym fochu. A przecież Seasons End broni się pod każdym względem - muzycznie jest jeszcze bardziej dojrzały od (o zgrozo!) Clutching At Straws i zawiera monumentalne dzieła, jak choćby The Space, Berlin (brawo za fantastyczny debiut saksofonu!), czy tytułowej kompozycji. I teraz powiedzcie - jak to jest, że album, który został niemal zjedzony przez krytykę w momencie wydania (na zasadzie "jak oni śmieli grać bez Fisha?!") dziś uchodzi za jeden z najmocniejszych punktów w dyskografii zespołu? Jak można zignorować narodziny epickiego Brave ('94), który można bez najmniejszej przesady wymienić jako synonim floydowego The Wall?

I wreszcie - jak można nazwać się fanem Marillion nie roniąc łzy nad pięknem tytułowego This Strange Engine, nie wpadając w egzystencjalną zadumę przy Ocean Cloud, Out Of This World, A Voice From The Past, Happiness Is The Road czy Invisible Man, nie dając się porwać za rękę przez szalenie mądre Interior Lulu i This Is The 21st Century? Abyście zatem nie popełnili tego błędu, zalecam doraźną moc poznawczą (przykłady powyżej) w miejsce globalnych osądów z cyklu "łee bo za Fisha to było lepiej a teraz to..." - no właśnie - co?

W ramach rekompensaty psychicznej za powyższe kazanie proponuję Wam utwór z tegorocznego koncertu Marillion w warszawskiej Stodole - http://www.sendspace.com/file/ljyisv - posłuchajcie jak wyewoluował zespół, który niegdyś zerkając na Genesis i Pink Floyd sukcesywnie wyrabiał własny styl.

Ta warszawska noc była jedną z najważniejszych w moim życiu, choć wielokrotnie uczestniczyłem w koncertach prawdziwych gigantów sceny - od Queen, przez Pink Floyd i Genesis po U2, które kilka dni temu ukradło księżyc w Chorzowie.

Mimo wszystko w mojej opinii naprawdę ciężko jest przebić sceniczną perfekcję Marillion oraz rodzinną więź, która łączy tych muzyków ze swoją publicznością. Kto nie wierzy - niech zainwestuje w DVD Somewhere In London (2007) i posłucha Sugar Mice oraz Easter w wykonaniu... fanów. Dokładnie takich, jak ja.

Pozdrawiam wszystkich, którzy doczytali do tego miejsca!
_________________

[Fenderek]

[wasdfg7]

[Incubus]

Dziękuję za miłe przyjęcie a jeśli chodzi o "inne zespoły", to wystarczy zapytać o konkrety - moja domena (poza Queen i Marillion oczywiście ) to Genesis, Pink Floyd, Led Zeppelin, Porcupine Tree, Metallica, Marilyn Manson i U2. Niezły rozrzut, wiem...

Byłem ciekaw, czy ktoś podejmie dyskusję w tym temacie - ostatecznie ośmieliłem się wyrazić zdanie dość mocno odbiegające od ogólnie przyjętego. Fenderek - dzięki za podsunięcie TOP10 - jeśli tylko uznam, że jestem w stanie wybrać i (co gorsza) umotywować swoje typy, to z chęcią skorzystam. Chociaż myślę, że wiele z nich padło w moim poprzednim poście - z uzasadnieniem lub bez.

[Fenderek]

[Incubus]

No proszę - widzę, że miałem nosa uderzając akurat w ten temat. Tutaj rzeczywiście można porozmawiać na poziomie o rzeczach istotnych - bez obawy o to, że mój czy Twój post zaginie w oceanie trolli mających do powiedzenia tylko tyle, że nowe DVD z YKPAIHY jest "do dupy". - Dlaczego? - Bo tak.

Nie sposób nie zgodzić się z Twoimi słowami - piszesz o powszechnych trendach i różnicach mentalnych, które również mi było dane dostrzec podczas pobytu w UK, mniej więcej w połowie lat '90. Żeby nie szukać daleko przykładów - podczas, gdy w Polsce Fish był traktowany jako artysta niesamowicie dystyngowany - "natchniony poeta" w ustach Beksińskiego - brytyjska prasa odkrywała go jako zwyczajnego drwala, który miał swoje 5 minut sławy, po czym ten Bóg Deszczu w pełni świadomie zgasił zapalniczkę swej sławy i po latach nie bardzo wie co zrobić ze swoim życiem artystycznym. Tak, tak - w momencie, gdy polscy fani pisali do niego listy błagające o powrót w chwale - ich Personal Jesus pisał Raw Meat, którego przekaz mało kto w naszym kraju rozumiał. I to jest ta ironia, o której piszesz - w Polsce powstał mit szkockiego wieszcza, który w rzeczywistości nie miałby za co wrócić do domu z dwóch kolejnych tras koncertowych (Sunsets i Raingods), gdyby fani nie kupowali koszulek i czapeczek z kocyka...

Żyjąc tutaj - nie miałbyś szans dowiedzieć się o tym, ponieważ Teraz Rock (wówczas Tylko Rock) pisał jedynie o jasnych stronach sławy - często z większym zapałem, niż o samej muzyce swoich "jasnych" artystów.

A teraz mała dygresja - w wątku o TCR podjąłeś się ostrej krytyki tego albumu - zdaje się mocno narastającej wraz z upływem czasu. Z pewnością można wiele zarzucić tej produkcji, lecz powiedz mi - jak byś ocenił kompozycje takie, jak Through The Night, Voodoo czy Some Things That Glitter, gdyby nie były obarczone dumną nazwą Queen? Jak byś podszedł do muzyki na tej płycie w szerszym ujęciu, gdyby nie powstała na tym forum moda na kpinę z We Believe i SINT? Jestem ciekaw...

Być może nie jest to właściwy wątek na rozmowę o TCR, lecz obserwując poziom wypowiedzi w "dedykowanym" temacie - zwyczajnie przechodzi mi ochota na polemikę - być może dlatego, że mam wrodzoną alergię na głupie, bezproduktywne docinki. Dlatego jeśli masz ochotę porozmawiać o TCR bez cenzury - zapraszam na PW, zaś tutaj proponuję powrócić do tematu Marillion.

A więc - czy znasz (znacie - wasdfg7, anyone?) emocjonalnego giganta, jakim jest This Strange Engine (tytułowy utwór albumu) i jak zapatrujesz się na motyw wiary wykorzystany w tym utworze? Uważam, że to bardzo ciekawy temat, pozwalający odsłonić (artystyczną) duszę Hogartha w stopniu, a jakim żaden inny artysta nie dał się poznać swoim fanom - nie mylić ze sprzedawaniem emocji (vide: Real Tears For Sale). Zachęcam do dyskusji.
_________________

[Fenderek]

Akurat STRANGE ENGINE u mnie nawet zmiescilo sie w 10 ulubionych rzeczy Marillion- przynajmniej w momencie pisania tamtej listy... Wspaniala koncowka...

jendak moim zdecydowanym faworytem jest OCEAN CLOUD.
_________________


Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter- don't mind.

A teraz, drogie dzieci ... pocałujcie misia w dupę
http://fenderek.blogspot.co.uk/

[wasdfg7]

[Werty]

Zapoznałem się z kilkoma albumami i muszę powiedzieć że Clutching At Straws to mój zdecydowany faworyt natomiast Fish to GENIALNY wokalista i poeta... Ulubione kawałki : Last Straw, Jigsaw, White Russian...

[Incubus]