13 grudnia; gen. Jaruzelski

[zinger menu]

Tak okolicznościowo założę taki temat. Dzisiaj, 13 grudnia, jak co roku pod domem gen. Wojciecha Jaruzelskiego zgromadzi się żądny krwi tłum nawołujący do rozstrzelania i powieszenia za jaja komunistycznego przywódcy naszego państwa. Jaki macie stosunek do tego zjawiska?
Jak mniemam, zdecydowana większość z nas tutaj potępia postawę generała w czasach PRL, ale dzikie zachowanie sfrustrowanych ludzi pod jego domem każdego roku 13 grudnia, to osobna kwestia. Hasła "głoszone" przez tłum są daleko poza granicą przyzwoitości. "Wyłaź szczurze", "Jaruzelski, w wolnej chwili weź popełnij harakiri", "A na drzewach, zamiast liści, będą wisieć komuniści" itp.
Co sądzicie o tak agresywnej formie wyrażania swoich poglądów i postulatów? Czy nie pielęgnuje to w naszym narodzie skłonności do przemocy, nienawiści i ogólnie negatywnych emocji?
_________________
2009 edo bentley continental gt speed 2006 edo volkswagen touareg red black

[Corey]

Daj Wojtkowi spokój Ja się przyznam, że mam poglądy lewicowe i mówię szczeże: Lepsza Polska kiedyś, niż ta teraz Ja nie mieszkam w Polsce, ale bardzo dużo interesuję się tym co teraz się dzieję i śmiajo oddaje mocz na te wszystkie prawicowskie zaplute psy W tamtych czasach różni ludzie robili różne rzeczy, które w pewnym sensie uważali za stosowne lub konieczne, zresztą dziś jest tak samo. To jest normalne, że jest taka, a nie inna reakcja ludzi na wydarzenia z 13 grudnia, ale trzeba wyraźnie zaznaczyć, że dziś ryj wydzierać to każdy jeden potrafi, ale żeby coś pożytecznego zrobić cokolwiek, to już nikogo chętnego nie ma
_________________
magic

Niesamowity Chuck Norris!!!

[haes82]

Ja życzę Wojtkowi szybkiej i spokojnej śmierci. Nie, że go nienawidzę. Chcę po prostu (jak i zapewne on), żeby to się w końcu skończyło. Stary, człowiek, schorowany na maksa, nienawidzony przez pół Polski, wciąż opluwany, a w chwilach kiedy czuje się troszkę lepiej, ścigany po sądach z których i tak nigdy nic nie wyjdzie. Bo nawet jeśli uznają go winnym, to co się stanie? Dostanie wyrok, który i tak nie będzie wykonany ze względu na stan zdrowia.

Takie to wszystko groteskowe i niepotrzebne. Nie wypowiadam się na temat celowości stanu wojennego, nie czuję się kompetentny w tych sprawach (jak zapewne 3/4 osób wypowiadających się - tyle, że ja mam w odróżnieniu od nich samoświadomość tego faktu).

Męczy mnie to i śmieszy. Taki Czesław Kiszczak, który stał wtedy u boku Jaruzelskiego dostał dwa lata w zawieszeniu. DWA LATA za rozpierduchę, która objęła cały kraj, a jej skutki ciągły się co najmniej dziesięć lat. Czy to nie jest parodia, ośmieszanie wymiaru sprawiedliwości? Nie wspominam o kosztach, tonach zadrukowanego papieru, pensjach sędziów i podburzaniu całego narodu przeciwko... no, przeciwko czemu? Czemuś, co było ponad 30 lat temu. I szczęśliwie nie wróci.

Dopiero śmierć Jaruzelskiego (i innych "bohaterów" tego czasu) sprawi, że przestaniemy o tej sprawie słuchać i zajmą się nią historycy, a nie sędziowie, którzy będą mogli wrócić do rozpatrywania pilniejszych spraw - złodziei, morderców i oszustów, których i w dzisiejszych czasach nie brakuje, a którzy - w odróżnieniu od Jaruzelskiego - są naprawdę groźni.

Niestety, to nie koniec farsy - przez następne 100 lat wałkować będziemy Smoleńsk, aż nie umrze ostatnia wnuczka ofiary. Ecce Polonia.
_________________
Zdeklarowany brianofil, korwinista oraz wyznawca Latającego Potwora Spaghetti.

[Corey]

[annie_m]

[Mefju]

Ciężko mi się wypowiadać na temat tych wydarzeń jako iż nie było mnie wtedy na świecie, ale ja to coś tak czuję, że chyba nawet Jaruzel i Stan Wojenny nie podzieliły polaków aż tak jak Kaczyński i Smoleńsk. Oczywiście nie popieram jego wprowadzenia ani tego co się w jego trakcie działo, ale myślę, że tam chyba więcej było mimo wszystko zjednoczenia w narodzie przeciw wspólnemu wrogowi niż dzisiaj, ale podkreślam - to są tylko moje subiektywne przypuszczenia jak mogło być które bazuję na swojej skromnej wiedzy dot. przeszłości i mogę się w związku z tym mylić w związku z czym ocenę tamtych zdarzeń pozostawiam historykom.

A co do tych manifestacji pod jego domem a przy okazji i zaplanowanym na dzisiaj marszu pisowców - zwykła zawiść propisowskich* w większości krzykaczy, którzy za wszelką cenę chcą z siebie zrobić ofiary i męczenników, a ze swoich oponentów morderców i zbrodniarzy. Zupełnie jak ze Smoleńskiem i wszystkimi innymi tragicznymi wydarzeniami z historii najnowszej. To jest po prostu chore! Ta hiperbolizacja, wyolbrzymianie i karykaturalizowanie wszystkiego co złego nam się przydarzyło. Odgrzebywanie i rozdrapywanie starych ran niczemu dobremu nie służy. Mogę zrozumieć jedynie ludzi, którym zamordowano bliskich w czasie stanu wojennego, ale nie każdego napotkanego krzykacza który będzie darł mordę i robił zadymę w imię jakichś zasad czy ideologii. Bo takie zachowanie to już nie świadczy wcale o tych, którzy im zrobili krzywdę tylko o nich samych. Ale oczywiście ciemny zakłamany i niemyślący lud(nie mówię tu o wszystkich polakach tylko o wiadomych, specyficznych i marginalnych(?) środowiskach) będzie to odbierał inaczej.

Ja już bym Jaruzelowi mimo wszystko odpuścił i nie starał się go sądzić za wszelką cenę. Już wystarczy, że niedługo stanie przed innym sądem z racji swoich 89 lat na karku.



*wolę zdecydowanie to określenie od "prawicowych" bo jako iż sam mam poglądy raczej prawicowe to irytuje mnie jak ktoś utożsamia całą prawicę wyłącznie z tą wiadomą chołotą i sektą
_________________


"Lepiej pić piwo niż nie" - Paulo Coelho

[Mozzer]

[Corey]

[kot]

Corey, ile masz lat?
_________________
It's a.... NERD TIME!

[Corey]

[Leniu]

A ja upieram się przy tezie, że gdybyśmy w historii Polski mieli więcej takich generałów Jaruzelskich u władzy, to moglibyśmy uniknąć wielu katastrof. To jeden z nielicznych polityków, który w swojej pracy (jaka by ona nie była) kierował się chłodną logiką i pragmatyzmem, bez wycierania sobie gęby romantyczno-patriotycznymi hasełkami. Poza tym mówcie co chcecie, ale Jaruzelski mimo swojego generalnie negatywnego wizerunku w Polsce nigdy nie dzielił Polaków tak jak robi to teraz Kaczyński i jego świta. Politycy z zupełnie różnej bajki. Przy dzisiejszej "elicie" politycznej Jaruzelski rysuje się niemal jako mąż stanu. I to smutna prawda o polskiej scenie politycznej opluwają Jaruzela, a nigdy nie będą politykami tego kalibru.

No i jeszcze jedno. Wystarczy wejść na jakiś portal społecznościowy i odszukać informacji o gen. Jaruzelskim. I poczytać komentarze. Miłej lektury.

[mike]

Osobiście nie będę tutaj prowadził wywodów na temat mojego stosunku do Generała i jego polityki. Z prostego powodu - zacietrzewionych nie przekonam, a pozostali myślę, że mają podobne poglądy do moich. Nie rozumiem tylko, czego Ci wszyscy ludzie chcą od Jaruzelskiego. Powiecie - kary. No i zgoda, powinien zostać osądzony. Tylko, że nawet jeżeli zdążą skazać Generała, to będzie to kara symboliczna, pokazanie, że ręka wymiaru sprawiedliwości jest na tyle długa, iż nawet po latach dosięgnie winnych. I mnie to odpowiada, sam symbol uważałbym za moment przełomowy. Niemniej zastanówmy się jak zareagowaliby radykalni przeciwnicy Jaruzelskiego, urządzający sobie pikniki pod jego domem. Obstawiam, że padałyby zarzuty, że kara jest nieadekwatna do "zbrodni" i że dla takich ludzi tylko stryczek i co z tego, że w Polsce zniesiono karę śmierci, co z tego, że jest starszym człowiekiem, etc. etc. Jeśli mój głos miałby mieć jakieś znaczenie, to apelowałbym o pozostawienie w spokoju schorowanego człowieka, który może i służył złej sprawie, ale który przez całe swoje życie był prawdziwym patriotą (i zaprzeczanie temu wydaje mi się zwykłą ignorancją).

[kot]

[Corey]

[Mozzer]

[Leniu]

[Mozzer]

[zinger menu]

[Mozzer]

[CORAX]

[Leniu]

[zinger menu]

[Leniu]

[zinger menu]

[Leniu]

[zinger menu]

[Leniu]

[zinger menu]

[Misiu]

“Obecny kryzys w Polsce stworzył najpoważniejsze i najszersze pod względem głębi i zasięgu od dziesięcioleci wyzwania dla rządów komunistycznych Paktu Warszawskiego. (…) Główne czynniki podtrzymujące przedłużający się kryzys — uporczywe żądania związkowe, frakcyjność wewnątrz kierownictwa Solidarność i niezdyscyplinowanie związkowych szeregów oraz fakt, że Solidarność reprezentuje masowy, emocjonalny sprzeciw wobec sposobu, w jaki partia rządzi krajem — powodują anarchizację sytuacji, nad którą żadna siła z osobna nie wydaje się zdolna zapanować. (…) Ekonomiczna sytuacja kondycja Polski będzie w najbliższych sześciu miesiącach pogarszać się z powodu słabych zbiorów, niskiej wydajności pracy, skróconego tygodnia pracy, trwającego ekonomicznego dryfu. Nie można wykluczyć szybkiego i drastycznego spadku standardu życiowego — zdolnego wywołać takie zaburzenia społeczne, które mogą spowodować sowiecką interwencję. (…) Niezależnie od tego, jak Sowieci postrzegają koszty interwencji, szybko zeszłyby one na drugi plan, gdyby uznano, że zostały zagrożone podstawowe interesy ich państwa.”

— raport połączonych wywiadów USA z 12 czerwca 1981 roku



„Jeśli Krajowa Komisja Koordynacyjna Solidarności nie zdoła opanować działaczy lokalnych — niektórzy z nich strajkują o byle co — a niedobór żywności i paliwa będzie trwał nadal, Polskę czekają tej zimy silne niepokoje społeczne, które prawdopodobnie spowodują wprowadzenie w tej lub innej postaci stanu wojennego.”

— agencja wywiadu Departamentu Obrony USA z 4 listopada 1981 roku



“Główne zainteresowanie Moskwy sprowadzało się do utrzymania PRL jako członka Układu Warszawskiego oraz dominującej pozycji partii wewnątrz Polski, przy jednoczesnym zminimalizowaniu bezpośredniego, otwartego zaangażowania ZSRR. Jednakże w wyniku prowadzonych analiz Związek Radziecki podjąłby każdą decyzję, którą uznałby za konieczną, z użyciem sił wojskowych włącznie, ażeby zapewnić utrzymanie przez polski rząd kontroli nad sytuacją.”

— raport połączonych wywiadów USA z 12 czerwca 1982 roku



“Dla Związku Radzieckiego Polska to casus belli — sprawa, dla której gotów podjąć wojnę z sojuszem zachodnim. (…) Sami Polacy nie mogą stać się panami własnego losu, dopóki ZSRR dysponuje przeważającą siłą i temu się sprzeciwia. (…) Nigdy nie było żadnej wątpliwości, że ten powszechny ruch w Polsce będzie zdławiony przez ZSRR. Jedynymi pytaniami były: kiedy to nastąpi i z jakim stopniem brutalności.”

— Alexander Haig „Caveat, Realism, Reagan and Foreign Policy”, Nowy Jork 1984



„Widziałem zawsze tylko dwie, a nie trzy możliwości: albo rząd polski przywróci porządek w kraju, albo uczyni to Związek Radziecki. Trzecią hipotezę, zakładającą że mogłoby dojść do zwycięstwa Solidarności uważałem zawsze za czystą fikcję, w takim przypadku ruch zostałby zmieciony przez radzieckie oddziały.”

— Francois Mitterrand, „Die Zeit”, nr 20-23, 1987



“Sowieci wywierali coraz bardziej rosnącą presję na Polaków. Poczynając od końca 1980 roku Amerykanie byli przekonani, że ZSRR planuje bezpośrednią interwencję wojskową, aby złamać ruch reformatorski, tak samo jak to uczynili Praską Wiosną w roku 1968. (…) Braliśmy pod uwagę cztery scenariusze. Sytuację, kiedy użycie siły przez rząd polski przeciwko robotnikom stanie się nieuchronne, lub już się dokonało. Lub sytuację, w której interwencja radziecka byłaby nieuchronna, lub już się dokonała. (…) 13 grudnia 1981 roku sytuacja zmieniła się nagle. Nie miałam żadnych wątpliwości, że z moralnego punktu widzenia jest to nie do przyjęcia, ale to wcale nie ułatwiało podjęcia właściwych decyzji. Przecież nie wolno zapominać o tym, że aby odsunąć groźbę radzieckiej interwencji ustawicznie powtarzaliśmy — Polakom powinno się pozwolić na podejmowanie własnych decyzji. Reakcje Zachodu na kryzys w Polsce były nieodłącznie wplecione w strategię polityczną i gospodarczą wobec Moskwy.”

— Margaret Thatcher „Moje lata na Downing Street”, Londyn 1993



“To,co stało się w Polsce jest złe, ale mogło być gorsze. (…) Gdyby miesiąc lub dwa miesiące temu Solidarność zechciała przerwać eskalację żądań i spocząć na laurach, dając Moskwie poczucie, że wolność w Polsce nie oznacza gwałtownego zawalenia się nieba, już przez samo to miałaby historyczną zasługę na drodze do narodowego samowyzwolenia.”

— George Kennan „The Polish Crisis”, New York Times 5, 6 i 10 stycznia 1982 roku



“Tragedia polska obciąża winą samych Polaków za to, co się zdarzyło. Polacy wielokrotnie ukazywali swoją niezdolność do inteligentnej samorządności. (…) Istnieje analogia pomiędzy zamachem Piłsudskiego w 1926 i Jaruzelskiego w 1981. (…) Nawet Wałęsa dał się ponieść typowej polskiej intoksykacji, wsłuchując się we własną retorykę. Ludzie nie byli zdolni do realizowania rozsądnego kursu centrowego. Partia komunistyczna pozostawała cierpliwa do ostatniej chwili, być może nawet zbyt długo.”

— Rudolf Augstein, redaktor naczelny „Der Spiegel” w artykule „Die polonische Tragedie”



„Tylko hipokryci nie przyznają, że Jaruzelski próbował ocalić Polskę przed radziecką interwencją. (…) Pozwolił delegacji MCK odwiedzić obozy internowanych, gdzie nie było żadnych dowodów torturowania, całkiem odwrotnie niż w przypadku opłakanych warunków w Turcji lub pod władzą południowoamerykańskich reżimów wojskowych, wspieranych przez Amerykanów.”

— Henri Nannen, redaktor naczelny „Stern”, koniec grudnia 1981 roku



„Sam Generał ma reputację uczciwego patrioty. (…) Dopóki wydaje się chronić od sowieckiej zemsty tak wiele owoców walki i poświęcenia narodu polskiego, dopóty zasługuje na ostrożny szacunek, którym się dotychczas cieszył.”

— The Washington Post, „Brzemię Jaruzelskiego”, 15 grudnia 1981 roku



„Generał działał z czystej desperacji w obliczu narastających wyzwań politycznych wobec prawomocności reżimu. (…) Od 13 grudnia Polska ma po raz pierwszy od 18 miesięcy rząd, który jest przygotowany do rządzenia.”

— The Guardian, 15 grudnia 1981 roku



„Polityka Solidarności była zawsze splątana z polskim idealizmem, a Związek często wydawał się niezdolny do zakreślenia rozumnych granic w realnie istniejącym świecie. Jego kierownictwo składało się z ludzi niecierpliwych, przepełnionych poczuciem misji i arbitralnej prawdy. Działali oni z pewnością siebie, która graniczyła z arogancją. (…) Związek sforsował się i dążył do zbyt wielu celów w zbyt krótkim czasie.”

— Douglas Stanglin „Czy Solidarność poszła za daleko”, Newsweek, 28 grudnia 1981 roku



„Jakkolwiek wielka może być sympatia Zachodu dla polskich reformatorów, nie przeważa ona jednak faktów geograficznych. W realnym świecie, w którym istnieją niuanse i odcienie szarości, i w którym bilans strat i zysków powinien być troskliwie kalkulowany, wszelkie męskie reakcje są absolutnie niestosowne. (…) Rozwiązania wewnętrzne tworzą czas na oddech — dla samych Polaków, dla Rosjan, dla Zachodu. Dają one każdemu szansę, być może ostatnią.”

— Theo Sommer, zastępca redaktora naczelnego „Die Zenit”, 19 grudnia 1981 roku



„Kraj nasz znalazł się w obliczu wielkich niebezpieczeństw. Przemieszczają się nad nim ciemne chmury grożące walką bratobójczą.”

— komunikat 181. Konferencji Episkopatu z 26 listopada 1981 roku



„Wybieram następujący wariant: robię się największym radykałem, dołączam do nastroju Sali, ażeby nie dać się zostawić na boku wobec nadchodzących wydarzeń.”

— Lech Wałęsa „Droga Nadziei”, wyd. Rytm, 1988 rok



„Solidarność wbrew ostrzeżeniom Kościoła eskalowała wystąpienia i dążenia do władzy. Odmówiła wejścia do Rady Porozumienia Narodowego, mimo że Wałęsa 4 listopada 1981 roku zgodził się na wejście z Księdzem Prymasem, u premiera. Po spotkaniu z premierem Komisja Krajowa zdyskwalifikowała Wałęsę i oświadczyła, że Solidarność nie wejdzie do Rady Porozumienia. (…) Zebranie Mazowsza w Politechnice 5-6 grudnia i powzięte uchwały zaalarmowały władze, szczególnie wyznaczenie manifestacji ulicznej na 17 grudnia 1981 roku. Nasze rozmowy na wszystkich szczeblach nie dały wyników (szczególnie 9 grudnia spotkanie u ks. Prymasa). Komisja Krajowa w Gdańsku 11-12 grudnia 1981 roku. Opinia Wałęsy — zbiorowa halucynacja, wielu uległo prowokacji.”

— Sekretarz Episkopatu Polski arcybiskup Bronisław Dąbrowski, „Rozmowy watykańskie arcybiskupa Dąbrowskiego”, wyd. Instytut Wydawniczy PAX 2001, s. 239-240, relacja złożona Janowi Pawłowi II 22 grudnia 1981 roku



„Dnia 7 grudnia ksiądz Prymas Glemp zdecydował się na wypowiedzenie twardej prawdy reprezentatywnym przedstawicielom kierownictwa Związku. Prymas powiedział:

Uprawiając taką politykę, przekroczyliście Panowie mandat dany wam przez świat pracy. Jeśli chcecie prowadzić czystą politykę, to utwórzcie Komitet przy Zarządzie Solidarności, a nie wciągajcie do gry całego Związku.
Nie liczycie się z psychologią narodu.
Nie uwzględniacie analizy sytuacji międzynarodowej i gospodarczej.

(…) Nic to nie pomogło. Przygotowywano manifestacje uliczne i wiece. Rząd i centrum partii śledziły te ruchy z niepokojem i troską i przygotowywały warianty rozwiązania nieuniknionej konfrontacji.”

— Andrzej Micewski „Kościół wobec Solidarności”, o Prymasie Glempie



„Gdyby komuniści ustąpili drogi kontrrewolucji, gdyby drgnęli pod wściekłymi atakami wrogów socjalizmu, losy Polski, stabilność w Europie, a również na całym świecie byłyby zagrożone.”

— Leonid Breżniew, 1 marca 1982 roku



„- W 1981 r. służył Pan na Białorusi. Niech Pan powie, jak to było naprawdę: czy Polsce groziła zbrojna interwencja ZSRR?

- Byłem wtedy na Białorusi dowódcą dywizji. Nie znałem wszystkich planów rządu, biura politycznego, sztabu generalnego, ale wiem, że szykowano się do wprowadzenia wojsk — dla udzielenia pomocy, dla ustabilizowania sytuacji.

Nasza ideologia, nasze władze, mówiły nam, że Polska jest w niebezpieczeństwie. Proszę zrozumieć, wpływ ideologii był wtedy bardzo silny, w "patriotycznym" nastroju gotowi byliśmy udzielić pomocy każdemu państwu w obronie najbardziej postępowego ustroju, w którym — wierzyliśmy — żyje się znacznie lepiej niż w kapitalizmie. Był więc taki "patriotyczny" duch okazania pomocy Polsce.

I tylko dzięki wprowadzeniu stanu wojennego, chyba to było 13 grudnia, akcja została zatrzymana. Uważam, że generał Jaruzelski postąpił słusznie. Jeśli by tego nie zrobił, to 14 grudnia nasze dywizje wkroczyłyby na terytorium Polski. Wszystko było gotowe. Wojsko Polskie byłoby zneutralizowane, nie miałoby szans na aktywny opór.

- Podobnie jak w 1968 r. w Czechosłowacji?

- Tak, to ten sam scenariusz.

- Kiedy rozpoczęliście przygotowania?

- Miesiąc czy półtora przed 13 grudnia.

- Czy w tym scenariuszu miały brać udział jednostki radzieckie stacjonujące w Polsce?

- Naturalnie. Poza tym byliście wtedy otoczeni naszymi wojskami, staliśmy w Niemczech, Czechosłowacji. W ciągu jednego, no najwyżej dwóch dni wszędzie, w każdym mieście, w każdej miejscowości byłyby wojska radzieckie. Proszę mnie dobrze zrozumieć. Nie wiadomo, jak zachowaliby się wasi żołnierze, społeczeństwo, młodzież. Ale oprócz przelania krwi nic by nie zdziałali.

Uważam, że trzeba podziękować Jaruzelskiemu. On tę sytuację uratował. To, co się potem stało, nie było tak drastyczne, a poza tym to już była sprawa wewnętrzna, między swoimi. Nikt obcy nie dyktował warunków. Muszę powiedzieć, że wtedy to, co zrobił [Wojciech] Jaruzelski, było dla mnie zaskoczeniem.”

— wywiad z generałem Wiktorem Dubyninem, „Gazeta Wyborcza” 1992 r.



"To, że w 1981 roku zagrożenie było realne, ja jako jeden z wykonawców tego planu — mówię o tym odpowiedzialnie. Takie plany były opracowywane, takie plany miały być zrealizowane."

— generał Władysław Aczałow, „Nie” 1995 r.



"Mnie jako członkowi Biura Politycznego i członkowi KC znany był oczywisty fakt, iż gen. W. Jaruzelski będąc I Sekretarzem KC PZPR podejmował wszystkie leżące w jego możliwościach środki w celu wyprowadzenia Polski z kryzysu społeczno-politycznego drogą pokojową i dążył do wyłączenia jakiejkolwiek możliwości wykorzystania wojsk Układu Warszawskiego w wewnętrzne sprawy kraju. Dla każdego człowieka bez uprzedzeń rzeczą oczywistą jest to, iż wprowadzenie stanu wojennego w Polsce było uwarunkowane nie tylko narastającym wewnętrznym społeczno-politycznym kryzysem, lecz również ściśle związanym z tym wzrostem napięć w stosunkach polsko-radzieckich. W tych warunkach gen. Jaruzelski był zmuszony wziąć na siebie podjęcie ze wszech miar trudnej decyzji, która według mojej oceny była w tym czasie wyborem mniejszego zła. Kierownictwo radzieckie gorączkowo szukało wyjścia pomiędzy dwoma, jednakowo nie do przyjęcia dla niego rozwiązaniami: pogodzić się z chaosem panującym w Polsce, niosącym za sobą rozpad całego obozu socjalistycznego, lub zareagować na wydarzenia w Polsce siłą zbrojną. Tym niemniej nasze wojska, kolumny czołgów wzdłuż granic z Polską, jak również dostatecznie silna Północna Grupa Wojsk Radzieckich w samej Polsce — wszystko to przy jakichś ekstremalnych okolicznościach mogło być uruchomione.”

— Michaił Gorbaczow, pismo z 31 sierpnia 1995 roku do Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej zajmującej się autorami stanu wojennego



"Jako jeden z członków radzieckiego kierownictwa byłem zorientowany w ówczesnej sytuacji, a później (w roku 1983) stanąłem na czele Polskiej Komisji Biura Politycznego KC KPZR i doprowadziłem do decyzji jej rozwiązania. Wszystkie znane mi fakty dają podstawę do stwierdzenia, że wprowadzenie stanu wojennego w Polsce pod koniec 1981 roku, było chociaż wymuszoną, ale konieczną decyzją, która pozwoliła na uniknięcie wojny domowej oraz interwencji sojuszników Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej z Paktu Warszawskiego. Wiadomo, że nasz osąd przeszłości może być wystarczająco obiektywny i sprawiedliwy tylko wtedy, jeśli weźmie się pod uwagę istniejące wówczas realia. W warunkach bezkompromisowej konfrontacji dwóch wojskowo-politycznych bloków, internacjonalizacja konfliktu w Polsce mogła spowodować nowe zaostrzenie sytuacji międzynarodowej z nieprzewidywalnymi skutkami dla Europy i świata. Wprowadzenie stanu wojennego wykluczyło taką możliwość i sprawiło, że kwestia polska stała się problemem rozwiązanym przez samych Polaków."

— Michaił Gorbaczow, list do Marszałka Sejmu RP z 1997 r.



"Wszystko to zmuszało nas do utrzymywania wojsk w takim stopniu gotowości, by w odpowiednim momencie mogły działać, jeżeli wymagałaby tego sytuacja."

— Marszałek Wiktor Kulikow, „Wejdą nie wejdą” 1997 r. (str. 157)
_________________
Whatever happened to playing a hunch? The element of surprise, random acts of unpredictability? If we fail to anticipate the unforseen or expect the unexpected in a universe of infinite possibilities, we may find ourselves at the mercy of anyone or anything that cannot be programmed, categorized or easily referenced.

Moje zdjęcie